Ağaçsız, Fidansız, Yeşilsiz

Vazgeçtik ya her şeyden,
Şimdi havamızdan da geçilmez.
Geçilse bile,
Havamız bizden vazgeçmez.

Benden bahsediliyordu.
Dedim bu ben miymişim?
Gözlerimi kapattım fark ettirmezcesine.
Ne günler geçmiş dedim.
Geçmiş ama hala geçmemiş.
Duruyor şu çocuksu kalbimde.

İçim bir cız etti ki sorma gitsin.
Yağmurdan herkes kaçarken,
Ellerimi açıp semaya ıslandığım günler geldi hatrıma,
O hatıra bahçesinde.
Neler olacağından habersiz,
Nelerin gözümün önünde olduğunu bilmeden,
Sadece ıslanmaya koşmuşum o gün.
Halbuki her dakika onu görmek için bir fırsattı.
İnsan sevince kör olur derler ya,
Sevmeyince de kör olurmuş.
Daha yeni anladım.
En güzel yeşili görememişim,
O yeşilliğin içerisinde.

Yanlış anlama,
Hatıraları yazıyorum sadece.
Keşke o kaçmaktan bıkmadığım yerde yazsaymışım tüm bunları.
Kaçılacak olanı seversen,
Kaçarsın ya elbet...
Peki ya hep görülesi olanı sevmiş olsaydım o zamanlar?
Beklemez miydim kapıda saatlerce?
Gelecek diye elinde çantasıyla,
Çantasındaki termosuyla...
Keşke o zannettiğin olsaymış o gün.
Kendimi perişan etmekten uzak tutardım belki bir vakit.
Keşke olacaksam,
Ki olmaz ya,
Senin peşinde perişan olsaydım.
Perişanlığa değen var mıydı başka?
Başka hürmet duyan var mıydı aşka?
Yakışan o elbiseye,
Tüm zarifliğiyle.
Elbisesi yastığının kenarında yatılası var mıydı başka?

Ya öyle olsaydı?
Daha mı beter olurdu bu güzel manasızlık?
Ya da hiç olmasaydı,
Daha mı cezbederdi bu olmayan yalnızlık?
Ama ne güzel bakmaz mıydım?
Seyretmez miydim senden habersizce seni?
Kulağa, göze hoş geliyor ama,
Daha mı iyi bilirdim tanrıdan?
Böylesi daha uygunmuş demek ki...
Ama demez miydim olmuş olsaydı?;
''Öyle güzel bir emek ki...''
Kağıtlar dolmaz mıydı aşkından söylesene?
''Ne yazıyorsun?'' diye gelseydin,
Şiirlerimden habersiz.
Merak etseydin,
Ben gizleseydim.
Ama yine ben,
Bir ihanetin başrolü olmaz mıydım?
Senin mahzun bakışlarınla yıkanmaz mıydım?
Günün birinde yine seninle yüzleşmez miydim?
Yüzleşirdim elbet.
Ama böyle olmazdı..
''Gel hayatımı bana zehret!''
Derdim...
Derdim ama,
O zehri içmek herkese nasip olur mu,
Eğer bir zehirse?

Anlayacağın,
Yeşil tortular yavaş yavaş siliniyor,
Gönlümün çerçevesinden.
Sanki o silgi beni,
Daha beter edecek gibi.
Tamamen silindiğinde peki?
Korkuyorum...
Evet doğru bildin.
Ben yine korkuyorum.
O tortular nefesti sanki bana.
Bir kaç fidan kaldı...
Bu nasıl bir sevgiymiş ki;
Seni artık sevmiyorum diye gözlerim doluyor.
Gönlüm acıyor.
Sevdim diye pişmanlık duydum,
Şimdi de belki sevmediğim için pişmanlığın kahvehanesindeyim.
Sevgine veda etmek bile başka bir dert...
Duyuyorsun değil mi beni?
Güzel manasızlık bitiyor.
Şiir gibi anlatmanı istediklerimi artık istemeyeceğim.
Belki cumartesi gecelerim artık olmayacak.
Ağaçsız, fidansız, yeşilsiz kalacak gönlüm.
Çirkinleşmekten korkuyorum çünkü sen benim dengemdin.
''O görse üzülür''lerim ''kızar''larım,
Çok oldu benim bir zamanlar.
Işığımdın ya sen benim, bilirsin.
Ama karanlık sokakları seçmek mecburiyetim benim.
Oysa ki; tek mecburiyetimdin benim.
''Ben sana mecburum bilemezsin'imdin benim.

Sonbahar yağmurlarını bekliyorum.
O yağmurların huzmesinde,
Belki bir kaç hatıra defteri daha karalarım.
Sonra da...
Karalarım...
Çünkü bir sonbahar günü başlamıştı her şey...
Uzaktan televizyonun sesi,
Ben battaniyenin gizlisinde,
Senin heyecanınla üşür, yanar dururdum.
En güzel sıtma nöbetimdin sen benim.

Gökyüzüne gözlerinin yansımasını vermeyi unutma.
Tüm cihan daha da yeşillenmeli benden sonra.
Ay'a sakın küsme.
Aşkımı ona bırakıyorum.
Baktıkça aşkımı hatırla.
Kendini hatırla...
Neler yazdırdığını hatırla.
Bundan sonra Ay bir ayna sana.
Takmadan önce küpelerini göster,
Giydikten sonra kıyafetlerini,
Saçlarını ve saçındaki yıldızlarını,
Fidan yeşili gözlerini göster ona.
Yeşil gönlünü de göster ki;
Kalpleri kararmış insan bozuntuları,
Senden alsınlar ilhamını.
Alsınlar ki;
Çocuklar gülsün,
Hayvanlar okşansın,
Kadınlar candan öte can görülsün.
Adaleti sağlasınlar şu Dünya'ya...
Hadi be yeşil gönüllüm!
Sağla şu adaleti de,
Yeşil yeşil izleyelim.
Ben kaldım belki ama,
Şu Dünya;
Ağaçsız, fidansız, yeşilsiz kalmasın...