Ağaçlar Şiiri - Mehmet Cıngır

Bu ulu ağaçların kolları şaha kalkıyor,
Kökleri yerde başları Allah'a kalkıyor.
Semaya açılmış elleri,padişaha kalkıyor,
Tesbih ediyorlar Allah'ı hal diliyle.

Yel geçer daim,dallarının arasından,
İstifade eder bütün canlılar havasından.
Ötüşür kuşlar,uçar yuvasından,
Anlatır oksijen kaynağı olduğunu yel diliyle.

Heyecan verir kuşlara,can verir böceklere,
Uzatır başını,özgürlüğe,yol bulup göklere.
Bal yapar arılar; vızıldaşır, konar çiçeklere,
Anlatır şifa kaynağı olduğunu bal diliyle.

Dalları birbirine girmiştir,sarmaş dolaş,
Yaşarlar kardeşçe,aralarında yoktur savaş.
Barış içinde özgürce büyürler yavaş yavaş,
Anlatırlar bize kardeşçe yaşamayı,dal diliyle.

Rüzgârın önüne eğerler güzel başlarını,
Tarar anne şefkatiyle rüzgâr yeşil saçlarını.
Konar bülbül dalına,söyler özel şarkısını,
Anlatır aşkını güle,bülbül diliyle.

Çalışkandırlar,bırakmazlar yarına hiç işlerini,
Karşılıksız verirler herkese,bolca yemişlerini.
Esirgemezler hiçbir canlıdan o güzel gülüşlerini,
Anlatır ağaç bize fedakârlığı, güzel diliyle.

Şair Mehmet anlatır bunları şairce,his diliyle,
Aşkı anlatır; sevgiyi Yunus'ça,Yunus diliyle
Anlatır her varlık kendini kendince,,kendine has diliyle,
Saralım onları gönlümüzce,söyleşelim gönül diliyle,
Cevap verelim güzel ağaçlara insanca,insan diliyle...