Ağaç ve Ben Şiiri - Fatih Ataşçi

Bir ağacın yeşermesini bekliyordum.
Dallarım kırık, içim çürümüş bir mevsimdeydim.
Ben, kuruyan o ağaç gibiydim.
Ümitle, aşkla, hasretle özlüyordum seni.
Ağaçların meyveye doyması gibi.

Bir ağacın yeşermesiyle ölümü arasında bir yerdeydim.
İçimde yüreğimin döküntüsü.
Elimde bir deste gül.
Yüreğimde kocaman umutlar…
Yarin kapısında, aşkın ocağındaydım.

Çaldım yarin yürek kapısını.
Kalbim roketin patlaması gibiydi neyleyim.
Öylesine çılgın, öylesine deliceydim.
Bakışlarına daldı bakışlarım.
Girdim mevsimden mevsime böylece.
Her halinle gönlümü kuşatan sarmaşıklar gibiydin.

Tutmuştum ellerini; tutmuştum sonsuzluğu.
Düştüm halden hale.
Kafesleri kırdım; özgür oldum.
Ben de aşk meyvesine doydum gözlerinde usulca.
Allah’ım bendeki bu haller de neydi.

08.03.2015
Fatih Ataşçi