Bir gün unutmayı öğrendim,
bir ağaçtan.
Rüzgârı affediyordu mesela,
her dal kırıldığında.
Toprak gibi sustum sonra,
üzerime basan herkesi
çiçeğe çevirmek için.
İçimde bir kuyu vardı,
bakan düşüyordu—
ama suyu,
ancak inanmadan gelen buluyordu.
İnsan dediğin,
hatırladıkça ağırlaşır.
Ve bazen,
hafif olmak için
her şeyi bırakmak gerekir—
özellikle kendini.
Kayıt Tarihi : 13.4.2025 11:34:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!