Ağaç Şiiri - Fuat Polat

Ağaç olsam vururlar gölgeme baltayı
Yıkamazlar hiçbir zaman içimdeki kahramanı
Silmeye zaman ararlar beni dünyadan
bilmezler ki;
İçimde yanan ateşi, o kudretli sevgiyi,
kimin taşıdığını karşılarından!
Yıkılırsam yaşlandığımdan değil,
sonsuzlaşan hasretimin küflendiğindendir.
Belki mezarım düştüğüm yerdir ama, Bilakis!
Eğer yıkılıpta bu koca hayattan yitmişsem,
beni düştüğüm yer değil,
Aşkımın yanı başı saklayacaktır!