Köprüleri yıktın kendimle aramdaki
Gül bahçeleriyle çevrili bir eve benzettin beni.
Soluğundaki iksir,
Yüreğimi ısırdı.
Yeniden doğdum dünyaya
Bebek beyazlığında.
Bir tanrıça edasıyla süslüyordun rüyalarımı
Huzuruna çıkma gücünü bulabildiğimde kendimde,
Kaybolmak istiyordum yeniden.
Parıltın gözlerimi kör ediyor,
İçimdeki kan nehirleri çağlıyordu şiddetle
Yalnız ve sensiz olmak dünyanın sonuydu
Baharla samimi,kışla dost olmaktı gözlerinin yokluğu
Ilık tenin upuzun bir vadi,bir ömür yetmiyordu bakmaya
Tek ve en güzel ağacıydın bütün ormanların
Meyvelerinde ölümsüzlük...
Kayıt Tarihi : 25.7.2006 23:10:00
Şiiri Değerlendir
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
SU GİBİ Şiir Grubumuz 25.07.2005 tarihinde kuruldu...
katkılarınız ve desteklerinizle bugünlere kadar geldi...
tartışmalar oldu, acılar paylaşıldı ve mutluluklar çoğaldı...
ve edebi adımlarımız güçlendi...
31.01.2008 tarihinde kapanacak olan grubumuzu önemsediğiniz,
çalışmalarımıza eşlik ettiğiniz için teşekkür ederim...
edebiyat adına, şiir adına daim başarılar dilerim...
Merâl Özcan
TÜM YORUMLAR (1)