Ağaç Şiiri - Kamil Çağlar Aksu

ne tuhaf taşıyor yaraya sürgün,
ne tuhaf sırtını acıya doğru.

yorgunluklar gölgesinde bir ten,
dövülür kaskatı karanlığın örsünde.

paylaşıyorlar yakın çığlığını ölümün
yıldızlar, yer tutmuş bilip bilmeden;
çokluğunu, kendine uzaklığını,
ne tuhaf, hoyratça insanın yiten.

benim yelkenime rüzgar kalmamış,
ne tuhaf uğultusu sahipsiz direk,
zamanın ortasında dalga dalga duran yüzüm,
gözlerim, iki kuyu, aynada iki yankı,
ne zaman denize dönse arzum;
ölümün boynunda atkı.

ne tuhaf tutuyor yarayı sımsıkı,
zaman doludizgin, sürgünüm melale,
günler çalınamayan bir tatlı ıslık,
dudaklarım soğuk, bir düşkün nale.

şiirin emzirdiği çiçeklerin vardı,
renklerini dilinden söküp attılar,
kutlu bir karanlığa doğru susardı,
tutkunu ışıksız göğe sattılar.

nasıl ballanıyor ölüm meyvesi,
ne tuhaf taşınır dallarda tanesi,
kanıyor dal budak, nefessiz kuru
yamacımı süsleyecek bahar nerede?
bir yüce dağ olsan çürürsün derinde.

ne tuhaf taşıyor yaraya sürgün
ne tuhaf sırtını acıya doğru
bir ağaç uzuyor sessizce gün gün,
bir ağaç, kökleri en eski korku.

LETHE, Şiirden Yayınları, 64s, 2021
ağaç,syf.37