Ağaç Şiiri - Ahmet Adıyaman

Daha dünkü tohumdum düştüm toprağa
Selam olsun üstümü örten yaprağa
Bu hırçın mevsim güz çalılar gürbüz
Felaketi gördüm kaçtım çok uzağa

İlk önce toprağa tutunup kök saldım
Sıcacık etrafım hayallere daldım
Baharla baş kaldırıp karlara dümdüz
Hayatın bana miras kısmını aldım

Öğrendim güvenmemeyi hırsızlara
Dostum toprak tutunmadım yıldızlara
Bir verdimi iki alır hayat yüzsüz
Kötülerden kaçtım gittim ıssızlara

Dallarımda yaşar kelebekler kuşlar
Gölgemde son bulur bu çetin yokuşlar
Bana bakınca gülümser her güzel yüz
Benden uzak karanlıklar yok oluşlar

Her gün insanlar bahşettiğim nefes
İyilik bende tükenmez bir heves
Hayata sıkı sarıl olsan da güçsüz
Tutsak edemesin seni hiçbir kafes

Ben sabırla kayaları delen köktüm
Bulutların özgürce dolaştığı göktüm
Rehbersiz bu yollar işaretsiz yönsüz
Bu zorlu yolculukta ne terler döktüm

Zor hayat değerini bilmek gerekir
Yaşam her şeye rağmen sevmek demektir
Her sözü sattım dallarım artık yüksüz
Marifet başladığın gibi bitirmektir