Ağaç Şiiri - Eren Eryürekli

Yaşlandıkça güçsüzleşiyor ruhum
Ne bir mücadele isteği,ne de sevginin resmi kalıyor aklımda
Yapraklarımı dökerken günlere,dünleri unutuyorum
Ne çok sevdiğimi ya da nefret ettiğimi,sevildiğimi

Dallarım güzün hüznüyle sararmış
Yosun tutan düşlerim,parlak değil artık
Cansız bir fare yatıyor köklerimde,nefessiz yatıyor sadece
Bir gün ben de uzanacağım toprağa,uzanacağım öylece

Hazırlıksız yakalandım kışa,bin mızraklı yalnızlığa
Donmuş nehirler susarken hala,bakıyorum turuncu bir ufka
Hayallerin gerçekleşmediği noktada
Bekliyorum ölümü kayıtsız bir rüzgarla

Çekiliyor aşkın ordusu içimde,karanlık kazanıyor
Tüm siperleri yıkılmış bağlılığın,yanıyor fedakarlık
Geçerken yalnızlığın sessiz ordusu,sevgi köprümden
Düşüyor kalbimin şehri,çöküyor derinden

Ormanın sisi dağılmamış,gecikmiş bir pişmanlık gibi
Ne kuşların şarkısı,ne de ırmağın şırıltısı iyileştirir yaralarımı
Şimdi griye dönüyor mavi gök,renkler soluyor
Soğuk artarken son yaprağım da düşüyor

Asit yağmuru gibiydi reddedilmenin yarası
Söylediğim; ormana ait olmayan bir ağacın şarkısı
Yine de dayanıyor köklerim yalnızlığa,acıya
Sevgimi her sunuşumda ızdırap kalıyor ardında

Bu yüzden sislidir hep gözlerim
Dünyanın buğusu sinmiş,ağırdı sözlerim
Sevginin şarkısını duymaya sağırdı kulaklarım
Uğultulu tepelerin ardında acırdı sessiz ellerim

Günler birbirini kovalarken geçmiyor zaman
Radyasyon bulutları sarmış eskiyen mavileri
Ağaçlar yalnız doğup yalnız ölüyor
Suyun sesiyle güneşin ışıltısı kayboluyor
Ve sonsuz kederlerle,ruhumun ormanları yok olup gidiyor...