Afyon Çiçeği Şiiri - İrfan Kaya

Yokuşta duran sığ çakıl taşları gibiydin
Sana âşık olduğumda
Ey bataklıktaki afyon çiçeğim
Çoğu zaman karanlık, yırtık sokaklarda
Mor dudakların, pudralı yüzünle
Şapkamdaki delikten beynime girerdin
Damarlarımızda günah
Ahşap evin kuytularına saklardık kalbimizi
Anlayamadım ki
Sekerattanmı kurtardın duygularımı
Yoksa mezardan çıkardın
Kurtulmak ne demek
Bilemedim ki,
Yeni baştan biçilmek sarhoş tarlada
Çıldırmış dalgalarda yorgun kulaçlar
Umutsuzca umutla belkili kıyıya
Sonsuzluk sanmayalım sakın boşluğa düşmüşlüğü

Ardımızda iki çift ayak izinin
Bizim olduğundan emin miyiz?
Gayemiz bu değil miydi?
Şüphe ağlarından sıyrılabilmek?

Ah afyon çiçeğim ah
Parke taşları yumuşardı biz yürürken
Güvercinlere selam vermeyi unuturduk
Sabah çiğlerinde parmak izlerimiz
Güneş gözbebeklerinde parıldardı
Saçlarımızda rüzgâr,
Saçlarımızda hiç bir şeye özlem duymayan martılar

Kaldırımlar susuzluktan çatlak
Örümcekler kral, yokluğumla İstanbul’da
Mürur-u vakte uğramadan sevgiler
Bit leşi kokusuna nefret etmeden
Gökyüzünün karanlığına açılınca perde
Dize gelse önümüzdeki mevsimler

Ey bataklıktaki afyon çiçeğim
Terinde boğulup gitmek çırpındıkça
Sevgi sevişmek mi demek?
Şişedeki gibi durmuyor aşk
Dokunabilme krizinde ve sarhoş
Hala bulamadım aradığım kelimeyi
Ne zamandır yokuş çıkıyorum
Ah uykularınla uyansam
Varsın ışıktan mahrum göreyim yüzünü

Bana göre değil sensizliğin karanlığına
Tabanlarımı sürmek
Belki iyi
Hiç bir şeyi senin kadar özlememek
Belki kötü
Hiç bir şeyi senin kadar sevmemek