Afitab Şiiri - Kayahan Tas

Kapladı gökyüzünü
Kara bir örtü
Gerçekleşti yine şu zalim döngü.
Gecenin karanlığıyla
Gitti gözlerimdeki ışık,
Uçsuz bucaksız dünyam
Oldu artık karmaşık.
Ama bu karanlık gecelerin
Bir sabahı var.
Ey güneş!
Sensin cenanıma eş
Yüksel yüksel ki
Alsın yüreğim nefes!
Parla, parla ki
Kaplasın ruhumu sonsuz bir heves.
Sen ki karanlıkları aydınlığa
Umutsuzlukları umuda
Örtülen pislikleri gün yüzüne çıkaransın.
Sen yükselmezsen
Gözlerimdeki perde nasıl açılsın?
Işığını dört bir yana saçmazsan
Benim günüm nasıl aydınlansın?
Hicap etme ey afitab!
Yaraşır sana her iltifat.
Sakın sönme
Sönme ki gerçeklerin üstü örtülmesin
Sönme ki
Gidişini fırsat bilenler hırslarına yenilsin.
Sönme ki
O karanlık pusu üstümüze sinmesin
Kara bulutlar üzerimizde gezmesin..
Başını öne eğme
Biliyorum gidersen de yine geleceksin
Yine yükseleceksin
Tüm karanlığa feryat eder gibi
Her dengeye isyan eder gibi
Sesini tüm cihana duyurarak geleceksin.
Biliyorum tan vakti geldiğinde
Yine ben geldim diyeceksin!