Afif Muhsin Şiirleri - Şair Afif Muhsin

Sevdalar gömdüm gizli gizli
Sakladım bulmasınlar diye herkesten
Sevdim ve gömüldüm diri diri
Öldüm sessizce beyhude severken

Istırabı mı yanan kalbin

Uyanıyorum ya, aymamış henüz güneş!
Doğrulup bir yerlerden dermansız
Açıyorum işte gözlerimi
Anlamı var
Yürüyorum rüzgara doğru
Doğmamış güneş!

Ah! O sözde gözler ki dizelerinin mihenk taşı
Ah! O gözde sözler ki ruhlarının ahenk aşı

Kalmadı tâkatim öyle ki gözler içün
Kalmadı hâyalim belli ki fikrüm içün

Hiçlik yokuşunun ortasında tarihin
Unuttuğu çilingir sofralarında talihsiz
İnsanlar yüzüyor çehrelerinde rehin
Bir geçmişin izlerini taşıyor aciz

Lodos rüzgarında ölümsüz dalgalar

Pek bir yorgunsun delikanlı, mahzun
Hele donuk bakışı gözlerinin
Bak, kaybolmuşsun ufkunda ruhunun
Esirisin mazinin gölgesinin

Kedilere selam vermek için kendilerinden kaçan şairler
Selamete ermek için fazla hevesli ve bir o kadar da faniler
Ağaçkakan seslerinde vücut bulmak için soyulmuş derileri
Bazen rüzgara uğuldamak ister izmarit kokulu ses telleri
Ruhları karanlık, bakır rengindeki kalpleri
Rengi bambaşka kızıl, Sodom&Gomoreyi yakarken kullandıkları şarap kokteylleri.

Sokaklarında hayaletim geziniyor
Bazısı tarih, pek çoğu keder kokuyor
Saat kulesi ikindiyi gösteriyor
Kuşlar için uyku vakti

Gökyüzü ikindiyi bekler gibi

Kapalı kapılar ardından izlediğim dünyayı
Gösteriyor bana keder
Göremediğim kendi hayatımı
Ve bir uçurumdayım, biliyorum
Öyle ki yeryüzünü bile göremiyorum
Öyle ki pek bi diplerdeyim

Çiçekler topladım ruhumun bahçesinden
Demetler; sümbüller güller ve menekşelerden
Sana yakışanı bulmak için kalbimdeki dağları aştım
O ne güzel simadır öyle ! Güzelliği ruhundandır, şaştım...
Şimşekler çakardı zihimin köhne ufuklarında
Ve bir gölge kaplardı tüm benliğimi

Bilemiyorum kaçıncı baharındayım ömrün
Şimdiye değin saydığım tek mevsim
Ruhumu titreten çığlığıydı kışların
Duyamadım şarkısını kuşların, sağırdı çünkü kulaklarım
İçindeydim on dokuz kış o huzursuz anın
Sonsuz bir lahzada sonsuz bir yastayım