Affetmem Şiiri - Mehmet Cıngır

Biz sevincin de gamın da âlâsın görmüşüz,
Dostun da düşmanın da belasını görmüşüz.
En yakından almışız mutluluğun tadını,
En yakından duymuşuz kötü sözün adını.

Nasibinde yoksa eğer bir insanın edep,
Vur semeri,at önüne otu, yesin merkep.
Merkepte de vardır sendeki gibi bir beden,
Yoksa edep, farkı yoktur insanın merkepten

Ne gezer edepsizde saygı, ar,haya,namus,
Bakıver,böyle yazmıştır bunu büyük kamus.
Edepsizin sözü,sesi gibidir eşeğin,
Güvenilmez kuyruk sallamasına köpeğin.

Anırınca yok eşeğin keyfine diyecek,
Atsan da önüne kemik yine havlar köpek.
Eşeğin anladığı sevgi değil,kötektir,
Altın tasma taksan da, köpek yine köpektir.

Bugün damarlarımdan akan buzdan bir kandır,
Ah,canımı yakan,kendi canımdan bir candır!
Kim dinler,kime söylesem ben ah u zârımı,
Şimşek gibi çekti üstüne intizarımı.

Binip de Arap atına olma sakın mağrur,
Tökezletir bir gün atını senin, o gurur.
Ağlar edep,mahzun olur cahilin elinden,
Ne çekerse şu insan,çeker kendi dilinden.

Çok gördüm ben bu ömrün kışını, baharını,
Amma görmedim böyle sert esen rüzgârını.
Yıktı gönlümü benim, çevirdi viraneye,
Affetmem, özür dilese çıkıp minareye.