Affetmek Şiiri - Rumeysa Ekinci

Bilmeliyim femuru humerusu
Ama bilmemeliyim hakkımdaki düşüncelerinizi
İnsanın sinirliyken söylediği şeyler sarhoş etkisi yaratır
Çünkü ikisinde de aslında söylemek isteyip söyleyemedikleri söylenir
Beyninde daha önce bu cümlelerden oluşan sürekli dönen bir halka vardır da
Halkanın ucu bir türlü açılmaz dışarıya
Kalp kırmanın bahanesi sinirliydim olamaz
Kalp kırmanın bahanesi olamaz
Halbuki ne çabuk unutuyorum ben bir balık misali
Unuttuğum her kalp kırıklıklarım için kalbimden özür dilerim
Affettiğim her insan için kendimden özür dilerim
Affetmek erdemlik falan değil affetmek suç
Büyük suç
Bir nevi benliğe başkaldırış
Affeden insanlar hapishanesindeki ışık almayan hücremde affettiğim insanların yüzünü düşlüyorum
Halbuki yüzleri ne kadar parlak,
Hücremi aydınlatmaya yetecek kadar parlak
Keşke içiniz için de aynı şeyleri söyleyebilsem
İçim içinizi tanımıyor artık
Söküp atmaya çalıştım da sanki bir kancayla bel bağlamışsınız bana
Yalvarırım sizi affetmeme izin vermeyin
Yalvarırım kendime ihanet etmeme izin vermeyin
Hayatımın dejavusunu yaşadığım bir gün daha
Ben artık bu anlardan oluşan bir kese istemiyorum
Biliyordunuz, hepiniz biliyordunuz
O an kalbimi söküp atarcasına kurduğunuz cümleleri affedeceğime güveniyordunuz
Ama bu sefer affetmeyeceğim
Her gün eski bir defterime sizi affetmeyeceğim yazacağım
İlkokul ödevimi yaparcasına
Bunu kendime görev bileceğim
Kendi akıl sağlığım için ( olmayan akıl sağlığım)
Hissediyorum ölümüm yakındır
Ben bu hayattan tat alamadım Allahım
Ne olur yanında lezzete boğ beni
Ben bu insanları affedemem Allahım bunu benden isteme
Ama ne olur sen affet beni
El-Gaffar