Kendi ellerimle kurduğum imparatorluğu kendim yıktım. Hiçbiriniz yoktunuz,
Şu anda da benim için çöpsünüz…
Yıkarken yanımda olmanıza lüzum duymadım
Açıkçası. Yalnız doğdum, çıplaktım;
Yalnız ölürüm yine çıplak.
Üzerimi örtmenize ihtiyacım yok.
Annem vardı gelirken,
Gideceğim yerde de o beni bekler.
Hepinizin sevgisi menfaate dayalı bilirim,
Çünkü; Annem gibi sevmedi, hiçbiriniz.
Zaten hepinize de tahammül edemezdim.
İnsanları insan olarak gördüğünüz gün,
Umarım o gün sizde kaybeder, üzülürsünüz.
Zannetmem tutacağınızı ama
Yine de size tavsiyem az konuşup, çok seviniz.
Karakteriniz değişebilir, olgunlaşırsınız böylece
Vicdandır insanı ahlaklı kılan,
Ben hiç olmadım bilirsiniz.
Hepinize ahlaksızlık yaptım, hak ettiniz!
Parasız erkeği yalnızca annesi severmiş,
Bunu bana en iyi siz öğrettiniz.
Temennim benden evvel ölürsünüz.
İnşallah kabir azabımı böylelikle siz çekersiniz.
Kayıt Tarihi : 21.2.2023 21:51:00
© Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.
Bu şiire henüz hiç kimse yorum yapmadı. İlk yorum yapan sen ol!