Affetme... Şiiri - Nuray Açar

Aklının bir köşesine
Yaz demiştin,
Önemli olduğunu düşündüğün anları,
Ama ben yine unuttum
Doğrusu mâhcubiyetimden
Arayamıyorum bile seni.
Oysa aramamak için hiçbir neden yokken!
Düşüncesizliğimden işte, Anla…
Unuttum anne
Senin beklediğini bildiğimden de
Daha bir gevşedim,
Çantada keklik sanıp,
Unuttum seni anne…

Söz vermiştim
Bekledin, zamanı sorgulamadan
Perdeyi ne çok çekiştirdin,
Şu ön balkondaki sokağın karşısındaki durağı gören
Ama beklendiğimi,
Unuttum anne

Düşüncesizliğime say da diyemeyeceğim
Onu daha önce kullanmıştım,
Hani tansiyonun yükselip bir hafta boyu
Hastanede yattığın zamanlarda…

Sana şu an telefon açmaya
Yüzüm yok!
Üretecek bahanem de,
Sadece unuttum
Beni özleyeceğini,
Düşündüğünü de biliyorum ya,
Buna güvendim.
Ve seni yine
Unuttum anne

Sesime su kadar
İhtiyacın varken,
Düşüncesizlik ettim
Şimdi azarla, kötü söz söyle,
Öyle mahzun ve kırık bir sesle
Hoş geldin kızım deme,
Deme lütfen…

Kabul de ediyorum kabahatlerimi
Bir daha yapmayacağım diye
Yeminler etsem bile…
Yüzsüzlüğe vurup kendimi,
Geldim, önündeyim yine..

Her ikimiz de biliyoruz ki,
İlk gülücüğün ve öpüşün ile
Tekrar bu plak yeniden çalacak,
Ve ben düşüncesizlik edip
Seni yine unutacağım…

Bencilleşmiş yaşamlarımız içinde
İnsanlığımızın yıprandığının,
Hiç farkına varmıyoruz,
Ya da bilip de bilmiyor edasındayız…
Oysa sen, öğütlerinde büyüklere saygı
küçüklere sevgi göster demiştin…

Büyüklerin de bir süre sonra
çocuklaşıp sevgi istediğini
Unutmuşum anne

Beni ne olursun affetme!
Söv, söyle, bağır, çağır
Sarılıp da tüm tatlılığın ile
Affetme
Ne olur anne..

Seni ben,
Affetmiyorum;
Bağışlayıcı olduğun için,
Hatalarımı yok kabul ettiğin için,
İyi adına ne varsa hep bana
Kötülüğüme rağmen
Sunduğun için,

Sendeki
Beni
Ben
Affetmiyorum ANNE…