Affet Şiiri - Hatice Ak

uzun bir aradan sonra ilk kez
bu cumartesi gazete aldım
belki bir daha hiç almam ya da ne bileyim işte
belki de ömrüm yetmez gazete okumaya
bir nefes sonrasının garantisi yok ki hayatta

elimde Cumhuriyet oturdum bir banka
karşımda sen, aramızda tahta masa
odaklandım gazeteye iştahla ve inatla
çevirirken sayfaları birer-birer
gözlerimiz dalarken uzaklara
bir umutsuzluğu muştular gibiydiler

ne on beş yaşın heyecanı, ne ellisinin ağırlığıydı
ama ağır gelen şey, hazana durmuş ömürde
iğneyle kuyu kazmaktı sanki bizimkisi
bir çift masum gözle, açılar arada bir örtüşünce
utanıyordum bakışımdaki boşluğu düşündükçe

hani zorla olacak bir şey olsa
ömrümü adayabilirdim o bir çift masumiyete
ama yoktu ki duygudan yana hiçbir kıpırtı
yani ha tahta masa ha ben
insan yüreğinin katılaşması demek böyle bir şeymiş
her ne kadar inanmak istemesen de sen

çok istememe rağmen senin gibi hislerim yoktu
sevmesine seviyordum ama bu nasıl bir sevgiydi ki
içi de, dışı da boştu ve boşluktu

kısacası kış güneşi, olay bundan ibaret
ayrılırken masadan başım önüme eğik
elimde Cumhuriyet
affet ve unut beni, ne olur beni affet

04.12.2012