Affedemediğim Sensin Şiiri - Serpil Koçar

Affedemediğim Sensin

Seni affetmeyi yüreğimde defalarca denedim,
Ama başaramadım; öyle kırılmış ki kalbim sana.
O kadar çok yakmışsın zavallı masum canımı,
Neresinden tutsam elimde kaldı, kırık bir bardak misali.
Paramparça ettin kalbimi gidişinle.

Avuçlarıma verdin sanki giderken yüreğimi.
Gücüm yettiğince sıktım, nefessiz kalana kadar.
Öyle bir canım yandı ki, gidişinle yangın çıktı yüreğimde.
Yaşayan bir ceset bıraktın ardında,
Benim olan her şeyimi de alıp gittin sen benden.

Nefes alacak takatim bile kalmadı, sükut eyledim.
Elim ayağım dolanıyor, yürümeye mecâlim yok sanki.
Hiçbir düşüncemi kontrol edemiyorum, deli gibiyim.
Hazmedemiyorum yalanlarla benden çekip gidişini.
Kabullenmiyor yüreğim gerçekleri görmeyi.

Sevmiştim seni deli gibi, gafil avlandım yalanlarına.
İnanamadım kimselere, yalan söylediğine dair.
Yalan mıydı aşk sözlerin, yalan mıydı göğsüme akan gözyaşların?
Gerçekten sahte miydi hepsi, nasıl oynadın duygularımla?
Bu kadar oyun olamazdı, bu kadar gerçekçi rol yapılamazdı.

İnanmıştım sana, bana olan sevginin masumiyetine.
Oysaki ne çok şey paylaşmıştık biz, aşkla, sevgiyle.
Ne kadar gerçekçiydi yaşadığımız aşk, ahenk doluydu.
Nasıl kıyabildin sana olan bu sevdama, hiç mi acımadın?
Ben mahşere bıraktım seninle olan davamı; şikâyetim Allah’adır.

Çünkü bir cinayet işledin gidişinle; yüreğimi öldürdün.
Yaşayan bir ölü bıraktın ardında.
İşte bu yüzden affedemedim seni kendi içimde.
Defalarca denedim ama olmadı; affedemedim seni bir türlü.
Yüreğime kazdım mezarını; işte gömüyorum seni kendi ellerimle.