Afettiğin Zaman Şiiri - Ahmet Zeytinci

Af ettiğin zaman
Ayaklarına kapanıp hüngür hüngür ağladım
Başımı yerden usulca kaldırdın
ve beni aşk denizine sevgi denizine daldırdın...

Daha öncesinde yerle bir olmuştum
Bakıyordum da göremiyordum hayattaki incelikleri
Dizlerim titrerdi yolda yürürken
Kalbim kör kuyulara atılmış yaralı bir ceylandı sanki
Habire kaza yapıyordum
Duvarlara toslayarak, engellere çarpa çarpa...

Af ettiğin zaman
Kâinat da bir nokta olduğumu anladım
Acizdim senin karşında
Yıllar yılı avare avare
Dolaştım durdum pazarında çarşında...

Yağmuru su zannederdim
Fırtınayı gök gürlemesini ceza
Güneşi, ayı ışık kaynağı
Meğer hepsi birer ayet imiş delil imiş
''Bak bakalım''dedin önünde feza
Sonunu bulabilecek misin?
Yedi kat göğün sırrına erecek misin?

Af ettiğin zaman
Hayat kitabını yeniden aldım elime
Soluksuzca okumaya başladım
Bir anda yüzüme renk geldi
Yüreğim daha bir coşkulu atmaya başladı
Tam da gençliğime denk geldi...

Uzun geceler boyu düşünüp ağladım
Kimseler görmedi, duymadı senden başka
İşte o hızla
Bir dalış yaptım ki aşka...

Güzel cümleler kurar oldum hayata dair
Kelimeler anlam kazandı
İnsanı sevdim; en başta da kendimi...
Biliyordum ki
İnsan nefsini ayaklar altına alıp yendi mi
Mutluluğu da buluyor...

Af ettiğin zaman
Kâinat'ın bir efendisi olduğunu öğrendim
Benim ile adı aynı olan
İşte bundan sonra yüreğime her coşku ile dolan
Dünya'nın diğer ayetlerine
Kediye, kuşa, karıncaya, kelebeğe
Ve bir sürü börtü böceğe
Gönül gözü ile bakar oldum
Sen ki beni aşkın ile yakar oldun...

Bundan sonra
Senden başkasının önünde eğilmek yok
İyi ki varsın Allah'ım...