Af et.. Şiiri - Kenan Kervan

Defalarca isyan cümleleri çıktı dilimden.
Harab ettim kendimi.
Hep özendim başkalarına.
Hep aynı soru vardı aklımda.
Neden.
Evet hep dedim ve merak ettim.
Neden diye.
Her yaşanılan anının bir sebebi varmı gerçekten.
Yada her acının iyi bir yanı üzerimde.
Olgunluk dedikleri şey nedir.
Herkez gitti,
Bir ben kaldım sandım.
Yalnız kaldım sandım.
Yanıldım.
Yanılmışım.
Hemde çok.
Artık biliyorum yalnız olmadığımı.
Ve aldığım her nefesin bir sebep uğruna olduğunu.
Yalnız değilim.
Kimsenin olmadığı gibi.
Her halin,her acının bana kattıklarının farkındayım artık.
Nedenleri sildim attım hayatımdan.
Bıraktım suçlunun,haklının kim olduğunu araştırmayı.
Ve hep kendimi aklamaya çalışmayı.
Bu yürüyüşün bir yola varacağını biliyorum.
Ve uzakların artık yakınlaştığını hissediyor ruhum.
Olgunluktan çıkmış bedenim.
Ve yüreğim başka bir ateşin,başka bir yangınının serinliğinde.
Seviyorum.
Çok seviyorum.
Hiç bitmesin istiyorum bu sevgi.
Gözlerimden yaşlar bir başka akıyor artık.
İyileşti yaraları gönül kuşumun.
Artık o kafes köşk bize,saray bize.
Kalbim bir başka atıyor.
Başka bir aşk bu.
Sabırsızlıklar var yüreğimde.
Özlem var,hasret var.
Ama hepsi bir başka.
Ve biliyorum O beni hiç terketmeyecek.
Bir daha olmayacak yar hasreti.
Hep yanımda,hep benimle.
Şimdi yalvarıyorum sana.
Seni kırdıysam bağışla beni.
Üzdüysem bilmeden af et.
Ne olur bana darılma.
Çıkarttım üzerimden o kirli elbiseyi.
Senin aklığına bıraktım kendimi.
Gücenme bana.
Bitti artık.
Ne olur sevgini ver bana.
Ne olur
Ne olur af et beni.
Af et..