Adsız Emekler Şiiri - Önder Karaçay

Cılız bedenler, sert bakışlar
Derin çizgili alınlarından
Nefes nefese akan terler
Bize sesleniyor
İnsanlık beşiğinden ilerler

Yalnız tarlaların, çatlamış çamurların
Üzerinde donuyurdu ayak izleri

Güneşe tohum serpen zeytin ağaçlarından
Yemenisine zeytin toplayarak
Hayallerinin dantelini örüyorlardı
Anadolu'nun kızları

Kişneyen atların taylarının
Attığı tepikleri gözleyen çocukları
Kim özlemiyor ki

Çıkmaz çarpık sokaklar
Geri çeviriyordu çıkmaza girenleri

Gıcırdayan halatları zorluyordu gemiler
Komutanları hizaya çekiyordu askerleri
Türkü mırıldandanıyordu dudaklarından
Vapur yolcuları

Kudurmuş dalgalar denizde köpürüyordu
Tarih ise bölündüğümüz günleri
Birlik ve beraberlik bayramı olarak kaydediyordu

Yeraltında maden arayanlar
Mengenede sıkılmış gibi
Simsiyah elleri ve yüzleri ile
Zor nefes alıyordu

Alev saçan örsün üstünde
Çiftçiler tırpanlarını dövüyordu

Mürekkep yalamışlar
Sisi ve gölgeyi delik deşik eden
Irgatlardan geri kalmıyordu

Kentlerde tantanalı bir yaşam eşliğinde
Asırdan asıra tarih taşıyan
İnsan izleri yaşıyordu

Ölümsüz eserleri yaratan
Adsızları kimseler tanımıyordu
Hıncı ise yüreğimizde sancı oluyordu

Zorlu ve inatçı her çaba
İnsanların kalbinde dağ gibi duruyordu

Milyonlarca el binlerce yıldır
Asırları percinleyerek
Asya'dan Anadolu'ya
Kilometreleri birleştiriyor

Anadolu'da kaynaşmanın damgasını
Çanakkale tarihe vuruyordu

Önder Karaçay