Adsız bela, Şiiri - Süleyman Düzgünoğlu

Adsız bela,
Azıcık ara bırakma inan ki kayar gönlüm sana
Yüreğim esir kaldı asılı duruyor havada,
Birde dokunsam kul olurum ben sana,
Ne beni yak ne kendini yak,
Esaretse zaten kol geziyor baksana,
Ne bu yürek kaldırır bunu ne benden
Ama yaşamak istermiydin desen bana,
İliklerime kadar isterim derdim sana.
Aşk olmaz, olamaz bunu anlatamayız, önce bana sonra sana,
Yaşanacaklara engelde olunmuyor hislerde ve düşlerde,
Kim bilir kaç gece rüyamda yattım haberin olmadı bak gene,
İşte balam böyle sırdır yaşanan adı adsız bu bela,
Aşılacak yol, Kırılacak kol varsa yen içinde,
Ne kendini tut, ne de beni tut zaten kırılmıştı geçende.
Ya sır edelim sır saklayalım bunu burada,
Ya dur diyelim sımsıcak ateşten gömlek misali bu dona.
Yada iliklerine varana dek yaşamak lazımsa da,
Süleyman Düzgünoğlu