Adsız Şiiri - Emine Genç

Kocaman bir dağ gibiydi yüreği.
Dışardan bakıldığında..
Görebilirdin gözlerindeki heybeti.

Ağzını her açtığında..
Yer yerinden oynardı..
Sözlerin de bitimsiz volkanlar patlardı.
Boyu uzun, ince idi bedeni.
Siyah dalgalı, gür saçları vardı..
Sakalları var mıydı hatırlamıyorum..
Ama iri gözleri ürkütürdü beni.
Adını hiç öğrenemedim..
Yalnız...
Hem de, çok yalnız bir adamdı.
Kâle gibi sağlam, dersin ki taştan
Yok yok...
Aslında hiç de öyle değildi..

Yalnızlığı küskünlüğündendi belki.
Hayat ona'da adil davranmamıştı belliki.
O ki kucaklamıştı tek başına hayatı.

Sert görünüşünün altında
Pamuk gibi bir yüreği vardı.
Bakışlarında ki ateş öfkeden değil
Sevgiye hasret yangınlardı.
Acımasız görünmeye çalışırken..
Bir karıncayı bile incitemezdi.
Sözlerindeki kabalık..
Hassasiyetini gizlemek istediğindendi.

Farkındaydı..
Apansız, çarpıyordu yüreği.
Mağluptu..
Ve yapacak çok daha önemli işleri vardı.
Vakitsiz...
Yersiz, anlamsızdı bu sevgi.
Sustu..
Bir müddet kabul etmek istemedi.
Çünkü sevmek kaybetmek demekti.
Alışmak, özlemek, beklemek..
Düşünmek ve yenilmekti.
Belki kendine, belki de sevdiğine.

Ya sonra?
kaybederse..yine
Bir kez daha kaldıramazdı bu acıyı.
Evet mağlup olmayacaktı..
Güçlü olmak zorundaydı..
Yalnızdı..
Ve yalnızlığa mahkûm olacaktı.

Suçluydu..
Hakkı yoktu biliyordu..
Sevdiklerine hep acı vermişti.
Bu yüzden sevmemeye yemin etmişti.
Sevemezdi...
Sevmeyecekti...
Ve sevdirmeyecekti kendini.

Olanca gücüyle, kustu tüm öfkesini
Yenmeliydi bu aşkı..
Ve kendisine karşı.. başlatmalıydı savaşı
Tüm silahlarını kuşandı..
Yenmeye kararlıydı duygularını..
ve sonunda bir kez daha..

.......'Muzaffer'di.......

Yürüdü ardına bakmadan.
Başı dik..onurlu..
Ama..çok...
....ama..çok..
Mağrur...
ve bir okadar..gururlu..
........................................yalnızdı...ve...Adam'dı.

(15 Mayıs 2008)