Adsız Şiiri - Zeynep Beşen

sana usanmayan bir bakışla baktım
ellerim göverdi
yüreğimin halini ellerine bir sor!
bir güvercin kalbini yer gibi
kusurumun en güzel halisin suskumru
bir ceylan seni yavrularına yedirdi
uykumdan uyandım
şimdi gerçeğinle meşgulüm
ah sesli cenaze
içimdeki dirilere sela sesi oku
uyanması eksik yanlarıma sar seni
bir kıyamet ayeti
içimden gitti
yüzümde peydah olan yusufun güzelliği
kendini züleyhanın zindanlarına teslim etti
söyle ey ibrahimin ateşi
sana göçmek için
hangi nemruda isyan etmeli
şimdi nuhun tufanı içimde boğuluyor ha bire
sağ kalan çanakların canı ellerine armağanım olsun
ha bire göğü sarıyorum sineme
topraklarımı ekiyorum içime
nerde bir çocuk öldürülse bana batıyor kanı
sustukça boğuluyorum
boguldukça kanımı yıkıyor ateş
şimdi sana seslenmeli biliyorum
ikimizin kalbine ıskartadan bir ses konduruyorsun
hüzne batıyor kefenim
sayende uzun yaşıyorum
bana gözlerini içir sefa merve arasında
seni seviyorum...
geceyi kana buluyorsun
bir yatak ağlıyor sayende
şimdi hangi kuşa sorsan ben yokum
bir tüğün kanadından vazgeçişini izliyorum
ne soğuk bir ayrılıktır bu bilmiyorsun
kalbinden alıyorum kırıklarımı
beyaz bir gömleğe işliyorum
bilirsin severim ben hüznü
tadında sen varken
şimdi bir ankakuşuna gömdüm seni
kanaydın yok oldun içinde
dilimdeki bu aklı almaz şirede ne? !
bırakalım çiçekleri taşları
bir tüğün kanadından vazgeçişini izliyorum gözlerinden...
nasıl güzel nasıl usul usul öldürüyor kendini
anlayamayacaksın bunu
anlamanıda istemem.
ah bu kalbimdeki derin huzur
beni huzura uyandırıyor yeniden...