Adsız Şiiri - Nurcan Karakaş

Adsız bir kuştu gülüşlerim,
Sandınki, senin yansımandı
Oysa, Yüreğime konmuş kuşun
Suretime yansıyan kanat çırpışlarıydı…
Ben, gözlerin için bozdum gözlerimin mahremini,
Görebilen yürekli göz gerekliydi,
Olmadı; gözlerin çekti yine gözlerime
Yalnızlığın bin yıllık sürmelerini…
Sen giderken sessizliğinle yıktın beni,
Gözlerindi ayaz kışlara mahkum eden,
Yıllar sonra bahara çalan yüreğimi…
Olmasaydın keşke sen de herkes gibi,
Aslında değildin de, korkaktı yüreğin
Bir çırpıda yargıladın beni…
İki tarafı keskin bıçak, ben
Konuşsam, sana yaklaşsam kıskanır sandım
Taptığım güneş, her yeşil her mavi
Anlayamadın sessizliğimdeki seni…
Güçlüydün, belki benden de çok
Ama gücün yetmedi köreltmeye
İki yanı bilenmiş yüreğimi
Aşktan bi haber korkak yüreğini…
Bilemedin senden her haber,
Zamanız bir boyuttaki
Adsız kuşun kanat sesleriydi,
Gitmek istedin sadece, gittin…
Gitme denmezdi gidene sesler kesilse bile,
Bilemedin…
Çalıntı bir rüyanın sonunda,
Yine kör ve sağır kalan ben,
Mütevazi hayallerle bezeli bir umutla
Başlarım her güne yine yeniden…