Adresiz Ektup Şiiri - Fatma Bozkır

ADRESİ OLAMAYAN YERE MEKTUP
Evet, yine dayanamadım sensizliğe tekrar, tekrar düştüm çıkmaz sokağına. Seni büsbütün kelimelerimden çıkarmak istedim senden ötürü. Kelimelerim benliğimin nehirlerinde yıkandığı zaman, benliğimde senin benliğinin olduğunu unutmuşum, seni benliğimden çıkarmak isterken, senin benliğine tekrar bandırdım kelimelerimi.
Ne kadar anlamsızlaştı, her şey sen yokken, şimdi bu kahrolası şehir sensiz çekilmiyor nereye gitsem, ne yöne dönsem, hayalin karşımda duruyor. Yine bakıyorsun gözlerimin içine gülüyorsun ve ben tekrar, tekrar ölüyorum gülüşünde. Sensizlik beynime vuruyor çalkalanıyor tüm gidişlerin, gittiğin gün aklıma geliyor. Çıldıracak gibi oluyorum Gitmeden önce sesinin o mükemmel tonu o esprili sözlerle “arkamdan ağlamayın”,deyişin geliyor aklıma.Daha gitmeni bile beklemeden, dönüp senden uzakta olan bir noktada, kafamı vurduğum duvarlar aklıma geliyor, o gözlerimden akan kan damlaları geliyor aklıma, düşüp öylece kaldığım yer geliyor aklıma, gidişinle yıktığın o yitik kalp aklıma geliyor, hayat hep böyle mi Mahmut her zaman böylemi olacağım ben sensiz hep uzaklar beni yakacak mı? şimdi öyle isterdim ki yanımda olmanı bunları belki yüzüne söyleyemezdim hiç değilse o nefesin değdiğinde yüreğime o acımı unuturdum o an hoş, sevgimi anlatacak kelime bulsaydım bile senin için bir anlamının olmadığını bilmek o an daha çok yıkardı sevgimi söyleyememektense bunlar özlenen kişiye yani; Mahmut a yazılmış birer mektup, yazıyorum iç karanlıklarımı bu mektuba, fakat en acısı da henüz adresi belli olmayan bir mektup yazmam, yazıyorsun, yazıyorsun nereye kadar
Biz nankör insanlar sevginin ve sevgisizliğin bir ahmaklık olduğunu sanıyoruz. sevgi sadece karşılığında sevgi görmek değildir sevgi gerektiği zaman sevdiğinin hayaliyle yanıp tutuşmaktır sadece gülmek değildir sevgi aynı zamanda ağlamaktır da neylersin insan denen meçhul işte kimin içinde ne dağdağaların ne zelzelelerin koptuğunu bilemez ki insan bazen bakarsın ki en çok gülen insan en acıyı tadan insandır bazen dersin ki hep üzülen insan ağlar ama nerden bilirsin ki o insan sevinçten ağlıyordur tıpkı benim gibi ben hep ağlarım sevdiğime niye mi beni üzdü mü beni kırdı mı hayır hiçbir şey değil gözlerinde vurulduğum o fer ile karşılaştığımda ağlarım o gülüşündeki kendime ağlarım o ses tellerindeki titreşim kalbime yayıldığı için ağlarım. Ne kadar da güzel demiş Nietzsche
“Öyle bir hayat yaşıyorum ki
Cenneti de gördüm cehennemi de
Öyle bir aşk yaşadım ki
Tutkuyu da öğrendim pes etmeyi de
Bazıları seyrederken hayatı en önden
Kendime bir sahne buldum oynadım
Öyle bir rol vermişler ki
Okudum, okudum anlamadım
Kendi kendime konuştum evimde
Hem kızdım hem güldüm halime
Sonra dedim ki söz ver kendine
Denizleri seviyorsan dalgaları da seveceksin
Sevilmek istiyorsan önce sevmeyi bileceksin
Uçmayı seviyorsan düşmeyi de bileceksin korkarak yaşıyorsan, yalnızca hayatı seyredersin
Öyle bir hayat yaşadım ki son yolculukları erken tanıdım
Öyle çok değerliymiş ki zaman
Hep acele etmem bundan, anladım.”BU MEKTUBU ADRESİ OLAMAYAN ŞEHRİN KARANLIĞINDA SAKLADIĞIM İNSAN’A MAHMUT ‘A ARMAĞAN EDİYORUM..