Hep çok sevdiğinizi söylediniz, hep... Sözcükler arasina sığdırdınız yaşanası duyguları. Sahi bunu nasil başardınız?
Bilemediniz! Doğduğunuz gün başlamıştı ölüme yolculuğunuz. ilk başlarda soğuktu hayat denilen sona yaklaştıkca ısınırdınız.
Pusla örtülmüş Ekim akşamında mumlarımı yaktınız, aydınlandı soğuk duvarlarım. Bir santranç tahtasına usulca düştüğünde yüreğim, oyun bitmesin sürsün istedim; şah yanımdaydi mat diyemedim. Kızılca kıyamet alacasında kirpiklerimden vurduğunuzda toprak kokuyordu teniniz, sonbahar tüttü ruhum. Martıların kanadından düşkıranlar koparken ses etmedi çocukluğum, izledi; düştük kelimelerde/n...
Ben bavuluma sığdıramadiklarımı sırtlanırdım, alışıktım gitmelere ki gitmeliydim. Siz tüm acıları kağıttan uçaklara çizdiniz. Ne sandınız? Rüzgarın yönünü değiştiremezdiniz. ilkel bir silah gibiydi fırlattıklarınız; uzaklaştı sandığınızda gelip yine bizi vuracaklardı. Vurmadılar mı?
Tamamını Oku
'Şimdi karşıma geçmiş hala hayattan bahsediyorsunuz. Üzgünüm bayım size verecek kadar yaşayamadığım bir hayatım olmadı benim. Üstelik hayat tutuyordu beni bu yüzden sizin hiçbir zamam okuyamayacağınız, okusanız da anlayamacağınız bir dilde şiirler kusuyordum. Siz hep sevdiniz hala da sevdiğinizi söylüyorsunuz fakat içimde kıvranıp taşan hiçbir acı çığlığı duyamadınız.
Geçtiğim her istasyonda bir şiirim var şimdi.. Hala kaybedecek bir şeylerinizin olduguna sevinmiyor da üzülüyorsaniz bayım; kimsesiz şiirlerimin babası olur musunuz? '
................
Bütün istasyonlara uğrayacağım.. güpegündüz elime elfeneri alıp, her istasyonda kimbilir nerelere saklanmış şiir parçacıklarını toplayacağım.. bu halimi görüp, ' yaa güpegündüz el feneriyle ne arıyorsunuz böyle diye soranlara; ' şiir arıyorum şiir' diyeceğim... ''adam arıyorum adam diyen, Eflatun(?) gibi...
.......................
şiirlerinizin tadı başka, denemelerinizin tadı bambaşka... (işyerimde nöbetçi mesailerimde takılıp kaldım dizelerinize.. mısralarınıza.. şimdi kararmış yollarımla daha da tehlikeli hale gelmiş olan Ankara sokaklarında pedal çevirerek eve doğru yola koyulmalıyım.. ve şu anda tam eksi kırkbeşdakikadayım...şiirleriniz asla boynu bükük kalmayacak.. mahalleye yeni taşındığını anlamak çok zor değil... emin ol,yakında mahalleninin tüm sakinleri çocuklarını sana gönderecekler, kapını çalan her çocuğun söylediği ortak cümleyi tahmin edebiliyorum: 'şeyyyy şair abla, şair abla... bir maniniz yoksa, bu akşam annemler size şiir içmeye, pardon pardon çaya gelecekler' :)
bu şiirler asla kimsesizler mezarlığnda gömülü kalmamalıydı.. kalamazdı da.. iyi ki günyüzüne çıktı..
ben, çok değerli bir hazine buldum
şimdi zengin olmaya koyuldum
:):)
Bu şiir ile ilgili 1 tane yorum bulunmakta