Adı Sen Şiiri - Doğan Çeçen

Bölünür sancıyla uykularım,
Senin olmadığın her gece
bir ömür kadar uzun,
bir dua kadar sessiz…

Kuytular sığınak değil artık,
çünkü sen yoksan
hiçbir köşe güvenli değil bu yüreğe.
Gökte ay dolunay,
ama ben hâlâ eksik,
çünkü kalbimin en parlak yanı
çoktan seninle gitti.

Ben bir tek sende yandım,
bir tek seni sevdim
adam gibi,
utanmadan, eksiltmeden,
ömürden çalmadan —
sana ömür katarak.

Sen şimdi
uzak diyarlarda,
belki bir bahar rüzgarı kadar hafif,
bir meleğin tebessümü kadar güzelsin.
Evli barklı olmayan bir huzur içindesin artık;
mutluluk senin en çok hakkındı…
ve biliyorum,
cennet artık daha güzel çünkü sen ordasın.

Ben bu yorgun, kırık dökük hikâyeyi
susarak taşıyorum içimde.
Adın,
hiçbir dile düşmeden
sadece kalbimde yankılanıyor.

Kumrular sordu bana bir sabah:
"Ayrılık ne demek?"
Dedim; afet…
Dedim; yangın…
Dedim;
bir kadının ardından
ömür boyu susmak...

Cennet gözlüm, mermi yüreklim,
Sen doğduğunda,
ben aşkın ne demek olduğunu anladım.
Ve sen gittiğinde,
hayatın ne kadar sessiz olabileceğini.

Ben bu şiiri sana yazmadım sadece,
ben bu şiiri
seninle birlikte yaşamak için bıraktım dünyaya.
Adın bende saklı,
aşkın bende ölümsüz.
Ve biliyorum:
Bir gün,
aynı göğün altında
yeniden buluşacağız…