Adıyaman 2 Şiiri - Şefik Akboğa

Acının içine hapsolmak neymiş, gördüm anladım.
Bir beton yığınının ayırdığı yaşam çizgisinin altında kalmak neymiş, yaşadım.
Birileri gelir mi ?sesimi duyar mı?
Enkazın altında olduğumdan insanların haberi varmı?
Bir umuttu işte beklemek.
İnsan hiç umutsuz yaşar mı?
Mucizeler yaşandı bilmem kaçıncı saatlerde
Yaşama bağlayan bekleyiş o umuttu belkide
Umutla bakıldı her enkaza umut edenin umudu gibi
Sevinçler yaşandı, hüzünler yaşandı umulmadığı gibi
Bekleyişler gördüm enkaz başında acılı bakışlarla
Göz yaşım tükenmiş ağlayamadım onlarla
Hepsi ayrı acı hepsi farklı bir hikayenin yaşayanı
Bir enkazın başında umutla bekliyoruz, belkide yaşamayanı.
O yüzden acı ve tatlı diye birşey yok artık
Acısı var sadece
Soğuk ve sıcak bir değil
İçim kor gibi yanar, dışım donar
İyi ve kötü diye birşey yok
İyi diye birşey de kalmadı
İçimde, içimizde, belkide içinizde..