Adınla Çağırsan da Olur Beni

Bir sen yakınsın bana uzakta olan
Günahın rengi kırmızı masumun beyaz
Bin dokuz yüz doksan dokuz basamak aşk merdiveni
Ya çıkarsın, topraksın çıkamazsan
Topraktan geldik toprağa dönmekse
Sorun bunun neresinde?
Tanrıdan başka bir güç mü var
Hayata yön veren, frene basan, gaza yüklenen
Adınla çağırsan da olur beni
Ben anlarım!

Sen yoksan beni var sayamazsın
Sanal aşkların sanal âlemlerinde
Yaşamlara kahır duvarları örülmeden
Günler hızlı yürümeye başlamadan
Yürekte kümelenir kara bulutlar
Nasıl bir aydınlık ister insan,
Önünü görebilecek kadar,
Yönünü bilecek kadar mı?
Pencereden incecik süzülen kadar,
Parmaklıklar ardından bir avuç görülecek kadar mı?
Yüzünü görebileceğim kadar bir aydınlık bana yeter.

Her çiçek bir aşkın simgesi,
Aslımıdır her gördüğümüz
Göremediklerimiz, bilmediklerimiz başka gerçekler
Sahte ve doğru seçenekleri gibi
Roman olur akar damarlarımızdan
Öyküdür, şiirdir damlar dudaklarımızdan
Tanrım seninde acı çektiğin oldu mu hiç?

İç çatışmalarımızın can sıkıntısı,
Yaşadığımız çağın nevrotik hastalığı
Sonbahar da melankolik bir kıyı kasabasında
Ateşten bir gömlek var sırtımda
Bana göre değil,
Dünyanın sonunu beklemek aptallığı
Adınla çağırsan da olur beni
Ben anlarım!

Dinmez ER / Çeşme / 2014.