Adınla başlayan şiir Şiiri - Sefa Çelik

Sana dilime sığmayan kelimeler getirdim,
ayak basılmamış bir dağ başından bir çiçek.
Gözlerimin ufkunda batan sensin her gece,
sabahında doğan yine sen.
Uykumda da yalnız değilim,
cürretimi bağışla,
nasıl oluyor, ah, nasıl oluyor bir bilsen…

Sana olan aşkım
zamana meydan okuyan bir nehir gibi,
ne duruyor, ne de tükeniyor.
Bütün şiirler seni anlatıyor
ve seni kıskanıyor bütün şairler.
Ve dahi tarihin bütün güzellikleri—
Salomes'i, Züleyhas'ı, Belkıs’ı,
dahası, dahası ve dahası.

Adını her mısrada saklasam da,
yine de yetmiyor hiçbir kelime.
Ve tarih, sanki seninle başlıyor.

Senin gülüşün bir rüzgâr gibi,
geçtiği yerlerde baharlar bırakıyor.
Gözlerin, yıldızlara küstüren bir gece,
ki gökyüzü bile seni kıskanıyor.
Kim bir sevdayı taşırsa yüreğinde,
sana dair bir iz buluyor mutlaka.

İçimdeki şehirlerin sokaklarında
senin adın yankılanıyor durmadan.
Her kaldırımı, her duvarı,
bir ihtimalle süslemişim seni düşünerek.
Ve biliyorum,
hangi diyara gitsem,
senin adın hep önümde açacak yolları.

Saçlarının kıvrımında saklı bir ırmak gibi,
akıyor sonsuzluk sabrıma.
Ellerin,
kayıp bir cennetin anahtarı sanki,
dokunduğu her yer gök kuşağına bulanıyor.
Ve sesin—
bütün seslerden ayrı bir nota,
ruhumu tamamlayan eksik bir ezgi.

Ben sana,
kuru bir toprak gibi susuyorum her an.
Sen yağdıkça,
filizleniyor içimde kırılmış hayaller,
kavruk umutlar diriliyor bir bir.
Görüyorsun,
senin adın bir iklim artık,
ne yaz bitiyor ne bahar...

Adını söylemek,
kainatı yeniden yaratmak gibi geliyor.
Ve ne zaman sustursam bu aşkı içimde,
duvarlardan yankılanıyor sana dair her şey.
Gölgen bile bir mucize gibi
dolaşıyor gözlerimin boşluklarında.
Bir nefesin yetiyor bütün eksiklerimi tamamlamaya,
bir bakışın,
tüm evreni suskun bırakmaya...

Sen,
kendin bile bilmiyorsun belki.
Ama bende,
sonsuzluğun başladığı yerdesin.

Sefa çelik