Adını Unuttuğum Masal Şiiri - Kasım Kobakçı

Tekrar söylüyorum, bu yankı benim değil,
Bu şehir, adını unuttuğum masaldan ibaret.
*
Duvarlara kazınmış, tüm o tarihler,
Paslı bir pusulanın inadı,
Hep aynı, kuzeyi gösteren.
*
Bana gelince;
Ezberletilmiş bir duanın, son cümlesiyim,
Anlamı, çoktan yitirilmiş.
*
Kır o zaman, hafızanın aynalarını,
İçinde, binlerce yabancı yüz beliren,
Haykır, sesin kısılsın,
Kimse duymasa bile.
*
Eskişehir'in ayazında öğrendim,
İnsanların en çok, unuttuklarını anlattığını.
*
Kalbimde bir volkan taşıyordum oysa,
Lavları Porsuk Çayı'nı buharlaştıran.
*
Ve anladım ki,
En büyük yalan, kendine söylediğinmiş.
*
Tekrar söylüyorum, bu giysi benim bedenime dar,
Ruhumun dikişleri patlıyor, her nefeste.
*
Birileri bana, bir hayat biçmiş,
Kumaşı sahte zaferlerden,
Astarı, korkakça suskunluklardan.
*
Ne kadar çabalasam da, söküp atamıyorum,
Sanki derime işlemiş.
*
Geceleri, uykumda sayıklıyormuşum;
Hiç bilmediğim, dillerde küfürler,
Tanımadığım isimlere serenatlar.
*
Bak, yine söylüyorum,
Ben bu hikâyenin, kahramanı değilim,
Belki de, sadece figüranıyım.