Adını Söylemeye Kıyamıyorum

Gözlerimde yangın, içimde hüzün,
Bir aşkın külleriydi savrulan dün.
Dokunduğun her şey hâlâ bende,
Ama sen yoksun.

Sana inanan o saf (Adam) kız vardı,
Yüreğiyle düşler kurardı.
İhanetini bile gülümseyerek
Bir gün affeder sanardı.

Gittin ve bıraktın sessizliği,
Şimdiler de geceler çırılçıplak, gündüzler kör.
Adını söylemeye kıyamıyorum,
Çünkü hâlâ içimde bir yerin var.

Sevdim seni, belki de çok fazla,
Bir çocuğun oyuncağı gibi.
Ama kırdın, ve attın beni,
Şimdi yüreğim kan rengi.

Dönme sakın, istemem artık,
Bir kere yıkıldı bu masum kalp.
İhanetinin izleri silinmez,
Ama ben kendimi yeniden bulup,
Baharları tekrar giyerim elbet.
Gözlerimdeki yaşı sile sile,
Bir gün aşkı unutur bu yürek.

Şimdi sensizliğin soğuk rüzgârı,
Tenimi keserken usul usul,
Ben hâlâ o eski ben miyim,
Yoksa senden arta kalan bir kurşun mu?

Düşlerim vardı en güzelinden,
Senin adınla süslediğim.
Şimdi harf harf söküyorum içimden,
Kendi küllerimden yeniden doğmak için.

Ve belki bir gün, gözlerim,
Senin adını titremeden anacak.
İhanetin yalnız bir hatıra,
Aşkın ise küllenmiş bir ocak.

Ama bil ki, ne kadar unutsam da,
Bir zamanlar seni çok sevdim.
Ve en büyük pişmanlığım,
Sana bunu, fazla belli ettim…