Kalplerinde aşk işaretiyle doğar kimileri... Yeryüzüne gönül indiremez onlar... Hayatı ve insanları anlarlar,hayata ve insanlara merhamet duyarlar,ama hayatın ve onun içindeki insanların yaşadıkları gibi yaşamazlar.
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Devamını Oku
Aşk işareti ile doğanlar yaşarken dünyaya talip olmazlar...Bilirler ki ne isteseler,neyi ansalar,ne kazansalar aşkın dışında hiçbir şey avutmaz onları,teselli etmez...Gönüllü sürgündür onlar...Gizliden gizliye hissederler bunu...Sonsuz bir ışıktan kopup gelmişlerdir geldikleri yere...Kopup geldikleri ışığa inançları ne kadar büyükse,içlerinde ki acı da o kadar derindir...Bu acı hatırlatır onlara kopup geldikleri yeri...Bu acı hatırlatır onlara kim olduklarını ve niye varolduklarını...
Kalplerinde aşk işaretiyle doğsa da bazı günler yorulur insan karşılıksız sevgilerinden...Yorulur kendisini anlatamamaktan...Sevgilim der,sevgilim der,ama,sevgilim dediği yanında değildir,bilir...Bazı günler insan soluksuz kalır,içindeki sevgili olmasa bile karşısındakine deliler gibi sarılır...O olmadığını bile bile sonsuz bir umutsuzlukla sarılır...İnsan soluksuz kalmaya görsün,sevgili diye bütün yanlışlarına,bütün kaçışlarına,kendine yaptığı ihanetlere sarılır...İnsan bir kere içindeki aşktan umudunu kesmeye görsün,her şey olmak,her yere yetişmek için bu hayat düşer...Her şey olduğunu,her yere yetiştiğini sandığı anda,ortada kendisi yoktur artık...Kaybolmuşluğa çok yakındır...Kopup geldiği ışığa inancı azalmıştır...Daha az acı çekiyordur artık...Ama daha mutsuzdur eskisinden....Daha mutsuzdur,o ışığı acı çekerek özlediği günlerden...
Soluksuz kaldığım kendime bile sakladığım günlerden bir gündü...Kaybolmuşluğa yakındım...İçimdeki acı hızla eksiliyordu...Işık soluyordu,soluyordu tıpkı sesim gibi...Soluyordu içimdeki aşk işareti gibi...Öylesine kaybolmuştum ki bulamıyordum artık içimde neyi yitirdiğimi,neyi kirlettiğimi...Öyle uzaklaşmıştım ki kendimden,kendimi bulmak için birine ihtiyacım vardı...
Onunla nerede ve nasıl tanıştığımız önemli değil....Gerçekten değil...Kaybolmuş insanlar birbirini çabuk buluyor....Umutsuzluk umutsuzluğu çağırıyor...
Konuşmaya susamıştık...Sanki ikimizde dilini,kültürünü bilmediğimiz uzak ülkelerden henüz dönmüş gibiydik bu ülkeye...Oysa böyle bir şey yoktu...Hep buradaydık...Hep o ışığımızdan kaybolduğumuz yerde...O ışığı orada bırakıp bu dünyaya,bu hayata gönül indirdiğimiz,her şey ve her yerde olduğumuzu sandığımız yerde...Hep o soluksuz kaldığımız yerde...Daha vakit var,o ışığa sonra dönerim, dediğimiz bu yerdeydik ikimizde...
Bazen,
Mucizevi bir mutluluktur,
Acılarla yaşanan felâketler
Silip süpürür bütün yanlışları,
Bir de,
Yokuş aşağı başladı mı inişler,
İş bitmiştir.
Adını sabır koydum,
Zaman içi kayboluşların.
En güzel teşhisi koymuşsunuz Suna hanım hemşehrim/ SABIR...
Tebriklerimle
Selam ve saygılar
En güzel hediye,
Gönülden gelendir.
En çok sevilen şey ise,
Onurdur.
Hiç denediniz mi,
Sevilmeyi beklemek yerine sevmeyi,
Anlaşılmak yerine anlamayı..
Adını sabır koydum,
Karşılıksız sevmelerin.
Harika,ahh böyle olabilseydi yürekler gün doğuşları daha bir sevgili dokunmalar daha içten olurdu.
Kutlarım yürekten
Sevgimle
Adını Sabır Koydum
Acılar değildi aklımı kemiren,
Anılar da değildi.
Nice ayrılıklar gördüm
Nice acılar yaşadım,
Ağlamadım.
Adını sabır koydum,
Umutlarımı sömüren yamyamların.
Bazen,
Mucizevi bir mutluluktur,
Acılarla yaşanan felâketler
Silip süpürür bütün yanlışları,
Bir de,
Yokuş aşağı başladı mı inişler,
İş bitmiştir.
Adını sabır koydum,
Zaman içi kayboluşların.
Yargısız infazdır,
Ardından konuşulan
Dipçik dipçik yüreğini kavuran.
Salın, iki dudak arasından akan
Telli duvaklı nehirlere,
Gitsin, gidebildiği kadar
Uzak yerlere.
Adını sabır koydum,
Kalbinde yeşeren boş umutların.
En güzel hediye,
Gönülden gelendir.
En çok sevilen şey ise,
Onurdur.
Hiç denediniz mi,
Sevilmeyi beklemek yerine sevmeyi,
Anlaşılmak yerine anlamayı..
Adını sabır koydum,
Karşılıksız sevmelerin.
:::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::::
O kocaman şair yüreğinizi kutluyorum.
Müthiş bir eser husule gelmiş
hissiyatınızın derinliklerinden.
selamlar
Adını sabır koydum,
Karşılıksız sevmelerin...
beğenerek okudum ..kutluyorum.suna hanım...
Adını sabır koymanız güzel.Çünkü sabır her şeyi halletmeye birebir.Kaleminize sağlık
Her işin başı sabır derler değilmi güzel ve duygusal bir şiir tebrikler Suna hanım saygılarımla
ümüt güngör
Adını sabır koydum,
Karşılıksız sevmelerin.
Bu doğru.. insan başka türlü izah edemiyor.
Güzel şiir için tebrikler.
Karşılığı olmayan sevdalar...sevilen bilse ne kadar sevildiğini,
Seven bir ömür de bekler...
...
Güzel dizelerinizi kutlarım.Saygılar.
' çok güzel bir şiir okudum.kutlarım.' saygı ve sevgimle.
Sabır insanı olgunlaştırır. Tebrikler güzel şiire. Sevgilerimi yolluyorum.
Bu şiir ile ilgili 42 tane yorum bulunmakta