Adını Fısıldadı Yağmur. Şiiri - Duygu Namlı

Adın geçti bir telefon görüşmesinde. Her nedense kulaklarım misafir oldu ahizeye. Şiir tonunda bir ses vardı kablonun diğer ucunda,ilk kelimesi bilmece gibi. Adının harflerine benzeyen bir adam en kafiyeli dizeleri sıraladı bir bir dilinin ucundan. Kimse duymasın ister gibi fısıldadı çözemeyeceğim bir bilmece daha o dolgun ses tonuyla. Aruz ölçüsünü bozmadan sesleni verdi adımın ilk harfini.

Yağmurun kokuları serpildi yanaklarıma,derin bir uykuyu noktaladı parmak uçlarıyla.

Adın geçti bir yaz yağmurunda. Yeni doğan güneşin altında bir ses dalgalandı sağ omzumdaki meleğin kulaklarına. Kanatlarından nur indirdi yüreğime en saf haliyle. Ve daha niceleri..Bulutlar örttü üzerime. Çiftleşti gözkapaklarım damlayan gözbebeklerimle.Senenin ilk yağmur tanesiydi.

Adın geçti kirli bir bedende. Yatakta uyuşmuş kalbinde ki ihanet. Saatin çaldıkca zaman zevke dalmış kulak memende zevk çığlıklarıyla.

Adın geçti kutsal bir kitapta. Kabede sustu ezanlar,putlar taptı sana. Çarmaha gerildi bedenin yasaklı sevişmelerde. Paslı çiviler saplandı mahrem bölgelerine.

Adın geçti bir aşk romanında. Adını fısıldadı tüm aşıklar. Acın kaldı adının ardında. Sana benzettim adının geçtiği her görüşmeyi,her yağmur tanesini,ihaneti,her ibadet şeklini. Başımı döndürdü parmak aramdaki her sigara. Her varlığa rolünü oynattım. Bir tek gülüşünü beceremediler. Çünkü o senin suratının şerefsizliğiydi.