Adını Anmak Şiiri - Seyrani Göl

Adını anmak...
sanki taş yutmak gibi
ne boğazımdan geçiyor
ne içimden atabiliyorum.
Göğsümün altında
eski bir yangın
yeniden harlanıyor her hecende.

Bir zamanlar
tek bir sesinle
gülümserdim ansızın,
şimdi
aynı ses
kuytu bir sızı gibi
usulca düşüyor yüreğime.

Söylesem,
duymazsın artık.
Sussam,
içimde büyüyor adın
köksalıyor sustuğum her yerde.

Ne zaman
bir şarkının ara nağmesinde
adınla karşılaşsam,
bir kitabın kenarında geçsen
göz ucuyla,
ya da
bir rüyanın kıyısında
fısıldarsan adını bana...
hep yeniden başlıyorum
unutmanın en başına.

Unutmak...
ne kolay bir kelime aslında.
Ama ben
bir heceyi silebilmek için
kaç gece
kendimden soyundum,
kaç sabah
bir iz bıraktım yastığa,
bilsen…

Adını anmak artık
bir tür yanmak bana.
Ve ben
en çok
susarak
en derin yerimle
seni seviyorum hâlâ.
S.GÖL