Adın Yok Bende Şiiri - Gökhan Keven

Komodinin üzerinde yalnızlığımla alay eden yırtık bir resimsin
“Sevgilim” diyemem ateştir yuttuğum,
Riyakârmışsın sevginde, riya-kârı yapmışsın.
'Aşkım” ne demek bilir mi kalbin
Aşkı bilseydin, sevgimin kölesi olurdun.
Yağmur yüklü bulut gözlerim,
Ey kurumuşluğa inat eden toprak.
Yoksun artık,
Çatlasan da bekle, duygu yüzeylerinde kapılarımın.
Beklediğim baharın sabahında,
Umutlarımda,
Hiç bitmeyen rüyalarımda mis gibi hayat kokmak varken çorak bekle…

Ne 'yar' olur acılara hapis ruhuma,
Ne de 'hayatım', hayatımın sonbaharında
Kurumuş yaprak tadında
Hicrandır öptüğüm dudaklarında.
Bir kelebeğin nazik kanatları aşkıma değdi.
Öldü…
Üç gün de olsa ömrüm
Aşkımın değerini nasıl ömürce yaşanır, bileceğim
Heba etmişim sevdamı bir kıymet bilmeze sunmakla
Ve kışın,
Ayrıldı ayrılmaz denen kalpler.
Bir ırmağın soğukluğunda çırılçıplak,
Anlamsızca ölümüne serilmiş ruhumdan
Adın Yok bende, bulamıyorum
İsimsiz, sırça kalpler sonra bana ne der…

İsmin bile zindan olmaktan öte gözlerimi karartmışsın
Aşkımdan aldığın nefesleri geri ver
Onlar sende ziyan olmasın…

Karanlığıma acımasız ağular katışmış
İçerim artık aşkın şarabından
Göç etmeden bahar sonu layık bilinen ellere
Kalbimi çıkartıp vereceğim değerini bilenlere
Göçerken, göçmen kuşlar…
Senden kalanları hatırlatmasın,
Denizin bitmeyen dalgaları
Yağmurun haykırışları
Makamı acı şarkılar.
Ah o şarkılar sensiz demek istemiyorum
Sağır ettiğin kalbimle sensizliği dinliyorum
Derviş,
Kalbine zulmetme ey aşk-ı şelalenin ustası,
Gölgesi bile kalmadı
Olmayana artık boşa ağlama
İçin karanlıklardaymış gözyaşlarınla yıkamışsın
O asil sevgini hak etmemişti heyhat
Devşirmeye gelecek sana.
Dallarını kırarak derdiğinde demişti…
Derim; dallarım kırık… afferim sana…

Gökhan Keven/Sinop-Ayancık/23.05.2009