Adın Beş Harfti Senin Şiiri - Osman Türkmen

Adın beş harfti senin...
Bir okyanus kadar alabildiğine,
Yakamozlu deryaydı gözlerin.
Gökyüzünün derinliğinde kaybolan,
Kocaman bir sevdaydı yüreğin.

Adın beş harfti senin...
Yaşattığın tüm güzelliklere,
Dur demeye gücü yetmedi kimsenin.
Uğrunda kaybettiklerim bile,
Hatırlatmaya yetecek yegane eserin.

Hiçler vardı insanın yaşamında,
Birde hepler.
Değersiz onca nefesin içinde,
Hala tüketemediğim,
sen yaşayan variyetim.

Adın beş harfti senin...
Hayallerimin geç açan tomurcuğu,
Ve yarınlara yetişemeyen,
gecikmiş yolculuğu.
Alınıp satılmamış,
Çalıntı olmayan bakışlarında gizli,
yüreğimin nazar boncuğu.

Sana bu denli aşık,
Açık seçik giriftar olmuşsam.
Adımın yanına yazıp adını,
Soyadımı ebedi taşımak istiyorum seninle.

Zamanın tozlu ve pembe renkli tünelinden,
Tuz kokan yosunlu akıntılara kapılıp,
Doyasıya sarılmak geçiyor içimden.

Devirmek istiyorum sükuneti ve sessizliği,
Nefret ediyorum, küfrediyorum,
Ve hiç sevmiyorum sensizliği.
Hiç! ..

Adın beş harfti senin...
O gülüşünü esirgeme n’olur,
Ey benim mızıkçı sevgilim.
Mihenge vurulmuş tutkularım,
Şimdi seni bekliyor bilesin.
Bu dünya gözüyle seni,
Kimse benim kadar sevmesin.
Nevmit ufuklarıma çizdiğim,
Ve hep özlediğim, düşlerimdeki resmimsin.

Adın beş harfti senin...
Dudakların suskundu önceleri,
Gözlerin konuşkan.
Söyleyemediğin ilk hislerin,
Cep telefonumda yazılı,
Yarım yamalaktı bütün sözlerin.
“sana hayır desem yalan olurdu
evet desem imkansız
bende sustum”
böyle yazabilmişti o an ellerin.

Sığdıramıyorum kağıtlara yüreğimi,
Dağdaki gelinciğim,
Denizdeki turnam,
Gökteki hilalim,
Karadaki sevdalım.
Sanadır bu lafım,
Ve sanadır onca itirafım.

Duyguların duygularımdan münezzeh,
Gözlerinin şavkı vurmuştu gözlerime.
Bugüne dek söyleyemediğim her kelime,
Bir şelale olup dökülüyordu,
Gel bak inanmıyorsan halime.

Adın beş harfti senin...
Üzerinden atlayarak geçiyorum,
Çiğnenmesin diye bıraktığın izlerin.
Ansızın görebilmek için seni,
Akreple yelkovanın yaptığı,
ritmik dansını izlerim.

Kaldığı yerden yaşanmak üzere,
Yeni baştan sevdiğimi söylemek,
Ve lisan bilmediğim halde,
Bütün dillerde
“canım” demesini ezberlerim.

Adın beş harfti senin...
Mevhum aşklar, yalan sevdalar,
Yüzmekte ortasında düzenin.
Seyrek bakışlarla gülüyor şimdi mendeburlar,
ve el sallıyorlar güvertesinden geminin.
Kalanlar uykuda, gidenler ayık,
Düzmecinin yaba gibi elleri geçmişti başına,
Sevgiden uzaklaşan bu dümenin.

Adın beş harfti senin...
Yemin ederim ki,
Hiç değişmedi bendeki yerin.
Gecenin en metruk anında hayal meyal,
Seni kuruyor, seni duyuyorum sevdiğim.

Telefon numaram değişmedi,
Adresim bildiğin gibi,
Sana söyleyeceklerimse henüz bitmedi.
ve çık gel diye bekledim,
Sabaha karşı, bir vaktinde gecenin.

Adın beş harfti senin...
Asla inkar etmedin biliyorum,
Sende beni sevdin.
Yıkılmakta olan bir binadan kaçmak varken,
Kirişi tercih ettin.
Ölüm dibinde vurup, içinde yakalamıştı,
Oysa sen bunu, hiç fark etmedin.

Üzerinden tren geçmeyen köhne bir ray,
Kemanı unutulmuş, sürtünmeye hasret bir yay,
Hiçbir zaman demlenemeyecekse ocaktaki çay,
Adını yazmıyorum o zaman!

Korkuturcasına kırılmayı bekliyorsa bir fay,
Dört yaşını göremeyecekse duman renkli bir tay,
Hiçbir zaman tüm olamayacaksa gökteki ay,
Adını yazmıyorum!
yazmayacağım!
yazamıyorum işte!
Yazamıyorum...
Yazamıyorum...