Adın Aşk | İbrahim Çiçek

Kelimelerin kifayetsiz kaldığı gecelerden dolduruyorum kalplerin temsilcileri kağıtlara..
Yaşanmaya değer şeylerin unutulduğu günlerden
Tüm nefeslerin üç harfe, bütün mutluluğun tek kelimeye hapsedildiği zamanlardan döküyorum içimi..
Gözlerin derinliğine vurulmuş delilerin, akıllılarca umursanmadığı bir hayattan,
Hiçbir beklentinin beklemek kadar acı vermediği saatlerden diziyorum birbiri ardınca heceleri..

Adı aşk..
Yıldızların uzaklığını hissettiği bir bedenin içinde durmaksızın atan bir kalbin yakınlığıyla,
Gecenin karanlığına, annesiz kalmış bir yavrunun çığlıklarıyla giriyorum...

Korkudan dilini yutmuş bebelerin feryatlarıyla dolduruyorum sağır olmuş kulakları..
Parmaklarımın uçlarına basa basa yürüyorum okyanusların dalgaları üstünde..
Fırtınaların hazmedemediği anılardan koparak
Ağaçların yaprakları hafifliğinde dokunuyorum tenimin incinmiş kalbine..

Huzurun karanlık sokaklara gömüldüğü,
Hücre hücre zindanların açık havalarda yaşandığı,
Zifiri kimsesizliklerin takır takır işleyen gürültüsüyle, tabutun musalladaki soğukluğuyla gürüldüyorum içimde..
Bir bir dikilivermiş umutlara birbiri ardınca kurşunlar gibi yağdırılan
İhanet kokulu ayrılıkların üstüne basa basa korkuların, yürüyorum hayallerin gökyüzüne..
Kimsesiz bir şarkı gibi mırıldanıyor tüm hayatım, hayata dair beklentisi olmayan çocukların dillerinde..
Tellerinde her bişeyi taşıyan sazlar gibi türkü olup ağıtlara karışarak can buluyorum ozanların dilinde.

Adı aşk...
Özlemenin geceleri aydınlatan kandilleri gibi en dibinden kuyuların
Adının bir gözyaşı çeşmesine döndüğü diyarlardan çıkarak yazıyorum..
Bilinmeyen cümleleri topluyorum sevda ağaçlarından meyva meyva gülümsüyor yâr yüzüme..
Güneşi kopararak gökyüzünden gönlünde doğmaya geliyorum Yar!

Adın aşk...
Semazence dönerek yangınların perçemlerinde, pervaneler gibi umarsızca dalıyorum nâr’ına yâr’in.. Dillerin konuşamadığını, kalemlerin yazamadığını, kalbimde yeşerterek gözlerimde yaşıyorum..
Duaların sancılarıyla yürüyorum kelimeler diyarından mutluluk bulutlarına..

Betondan duvarları yumuşacık hasretine nakış nakış işleyerek yumuşacık yüreğine bir ömür kalmaya.. Ömrüme ömründen katmaya geliyorum..
Kabulünle ey yar..

Bu Şiir Sığınak Edebiyat Mecmuası'nda Yayımlanmıştır.