Adın 1 Şiiri - Hüseyin Akgül

Ne adını ben anabildim, ne kalem,
Duygu bağım çöl çöl oldu kurudu...
kalbimdi hasmıma yıkılmaz kalem,
Duvarları toz toz oldu kurudu...

Bahar diye yaşadığım kara kış,
Sevda denen hem gerçek, hemde düş,
Akıl almaz, sır mayalı ince iş,
Kaderini iz iz kendi aradı...

Aşk niyetse tatmalıdır her gönül,
Umuda ter dökmelidir; her gönül,
Geceden ak sökmelidir her gönül,
Akgül göz göz söktü kurudu...

Olacağa ve öleceğe olmaz çare,
Bulurum derdime yeniden çare,
dilimde, kalemde o eski çare
Adın yine az az aktı yürüdü...