Adımlar Şiiri - Üzeyir Karadol

günahlar şehrini son kez soluklayacağım bugün
kimsecikler bilmeyecek uzaklara göçtüğümü
apartman evlerinin olsun keder ve yağmur
sevinçler kahkahalar
şehrin kızlarının şehrin çocuklarının olsun

beni sadece ahşap evlerin esrarı anlayacak
perdesiz loş ışıklı pencerelerdeki hayal
yaramaz çocuk gibi sürüyerek ayaklarımı
geçtiğim bu cinnet sokaklarda
ölüm gibi aziz ve yalnızlık kadar münzevi
çığlığı duyulur ayak seslerimin

korkuluktan bakan kadın
yüreğinden kopartılan hangi
sevdayı arıyordu
kaybetmişlerdi oysa yaşayan ölüler

haliç caddesinin dürülen kaldırımlarında
yılan gibi akan hayali yakalamak için
akşam hüznünde gün batımında
sevinçlerin özlemlerin kaybolduğu an
o an işte gölgesini kucaklıyorum
-umarsız- döndürülmüş aşkların

hüsran notlarını düşeceğim kalbime birazdan
bir yürüyüştür bu
özge canların acısı belki de fısıltısıdır
yak tüttür tütsün tütsün

narin aşkların
bahçıvanısın çünkü sen