Adımı Söyleme Demiştin

O her sabah
Rüzgârı takıp uzun saçlarına
Narin kahkahalarla geçerdi sokakları
Gözlerinin değdiği yerlerde
Mavi ışıltılar alevlenirdi

O her akşam
Sur dibinde biten evlere
Sırtında bir umutla gelirdi
Ağlayan aç çocuklaraXelil Sılheddin Bedirxani
Yüreğinde eğittiği sözleri yedirdi
Ah! o gidince
Bir yetimlik çöktü evimize
Kimse kimsenin yüzünebakmaz oldu
Sonra...
DAĞ uçlarında çekilmiş fotoğrafları geldi
G ü l ü y o r d u
Bizde güldük

Ardından
DAĞ uğultusunda sıkılmış kurşunlar
Biz, şehirlerdekileri kanattı...

Xelil Sılheddin Bedirxani