...Adım “Yunus” Benim; Artık Deryalar Bi ...

Karanlıklar içinde kalmış, bir bedenle
Vururlar korkular, nazik şu göğsüme
Yumulmuşum, bükülmüş başımla karnıma
Üstümde menfaatleşmiş kişilerin, yıkılan günahlarının ağırlığı
Vicdansızlar çöktü üstüme, o pis elleriyle
Çare ararım, tümüyle çaresizlik içinde
Neden bağladı beni, bu çukur arsa
Ya babam bana; oğlum niye sen geç kaldın, diye kızarsa
Benim burada, işim de ne?
Bre oğlum; birazda sen, bir söz dinlesene

Gözlerim yanıyor, içim de kurumuş
Bir damlacık su nerde, elim kolumda oynamıyor
İliklerimde, bir bitirim’lik titreme!
Çırpınışlarım, yarama neden, melhem olmuyor?
Allah’ım! annemin ver elinin, ılık sıcaklığını
Üşüyen, şu küçük ve aciz bedenime
Ablacığım sen de, nerelerdesin?
Canım diye, bana bir kez seslensene!

Avazım gücümün de, niçin demi olmuyor
Feryatlarım da bana, neden ki geri dönüyor?
Arzın dibine mi gömdüler, yoksa beni ne?
Kalbim de köhne’tilmiş, bu kör hüzünler de ne?
Gözlerden akar durur, hicranımın yağmurları
Bu dünyanın da, şu pis işine bak
Devleşmiş, cüce beyinli zalimler dururken
Uğraşır da durur, tüm bu küçücük bedenler

Kimdir o! Bana mı, sesleniyorlar
Buradayım ben işte, kimler üstüme yaslanıyorlar
Işık da neden vurur ki, çehreme?
Şu iç acılarım da ne olur, birazcık da olsa bir dinse
Dur da bir boncuk, boncuk gözlerle
Bir bakıvereyim; son bir kez, şu dünyaya
Koymayın beni sakın, o sedyeye
Gökten, Allah’ım sesleniyor bana
Diyor ki gel Yunus’um, gitme dur nereye?
Bırakın beni; hayatın içine, artık giremem ki ben
Adım “Yunus” benim, artık deryalar bile dar gelir bana
Yaratanım; cennetinden yer ayırdı, şahsıma
Uğraşıp da durmayın, boş yere
Çağırır da durur beni ecelim, yeşillikler kaplı o pak topraklı yere…

(28.10.2011) AZAP…