Adım Bozuk... Şiiri - Diyar Yılmaz

Dengim durur karşımda onu sular tutar bana doğru.
Uzlaşmasamda karşımda bana hitap etmek için kanlaşır ,
gerdanında yarası olan ekmeğim.
Soyutlaşır içimde kurgu duran tabut ve tenime soyunan toprak...
Beni, hüzün çatlatır...
Bağrıma bir el dayanır
içinden sancı akar
soğumuş çekilmiş damarlarıma..
Beni kuşatmış saçlarıyla intihar ören kadınlar.
Kaldım boynuma çılgara soyunurcasına vursunlar diye örüklerini.
Başım gövdemden ayrı...
Kardır yağan üstüme,
Kandır kirleten sen uyurken ruhumdaki beyaz
güvercinleri..
Kefenli bi ıslık işitirim fötrlü adamın dağılmış
dudaklarından.
Dirensemde duvarları çatlamışa döndüm ve rutubet ve harap ve bir dehlize vuran sancı.
Adım bozuk..
Ruhum seni arşınlar gün boyu.
Ölmem, gülüşün' gölgesi' tenim' değse...
Kara yazılar toplanır avluma,
Ben isyan incilerini taşırım müjgandan
düşürdüğü.
Adım bozuk ve ruhum keder arşınlar gün boyu.