Adı Yok Şiiri - İrfan Bakırcı

umman bir yalnızlığı
daracık bir oda içinde
teksir kokulu bir yatak
ve aşk şiirleriyle bezenmiş
bir tahta masayla yaşamaktır gurbet
ve ölmektir
bir memleket kartpostalının
yalçın dağlarında..

şahsi çıkarlarını hiç düşünmeden
hiç hazzetmeden kişisellikten
sırf duru kalsın için kardeşlerin
hippi kılıklı yosmalar içinde
bir yurdum üniversitesinde
mesleğini özgürce icra edemeyeceğin bir bölümde
üç yada beş yandaşınla
okumaya çalışmaktır inanç....
ve de yazmaktır umudu
alacakaranlık akşamlarda
bir sahil kenarı bankında
simidini bölüştüğün bir martı kanadına...

yılgın bir okul çıkışı elele yürürken
cebindeki son parayla
bir kağıt helva alıp;
her ne kadar yarısını yemek istesende
ucundan biraz koparıp
diğerini ona vermektir aşk....
yada son paranla yar gönlünü almaktır
istiklalde bir çukulatayla.

her öğlen yemeğinde yemekhanede
o kimin eli kimin cebinde karmaşada
olup veya olmadığı
fark edilememektir kimsesizlik....
yada filistinli bir mülteci olmaktır
adı yok kendi var
memeleketinde adı vur emrinin baş nüshasında...