Adı yok Şiiri - Mustafa Buğra Tunç

Gün az önce öldü.
Özleminin buhusu kışı getirmişti kente.
İçindeki sessiz fırtına caddelere inmişti.
Çok soğuk esiyordu bu gece.
İçimdeki çocuk üşümeye başladı.
Titereyen dudaklarında sadece senin adın vardı.
Senden sonra selam veren dudakları.
Haram kılmıştı dudaklarına.
Gece kanatmaya başlamıştı gözlerini.
Özlemin diz çöktürmüştü çocuk ağlıyodu.
Sensizliğe öyle susamıştıki.
Yağan yağmurun sen olduğunu bilse.
Sütten yeni kesilmiş gibi emicekti bulutları.
Arıyordu şehrin ışıklarında seni.
Nar çiceğine kokunu soruyordu.
Kaldırımlarda ayak seslerini dinliyordu.
Öpüştüğü her yerde adını görüyordu.
Gözlerini arıyordu gök kubbede.
Bir bulsa nikahlıcaktı gözlerine.
Odasında sensizliği dinliyor.
Sensizliğin bittiği yerde nefesininde seni bekliyordu.
Gül yaprağı avuçlarında demlenmek istiyordu..
Seni görmediği yüzlere küsmüştü.
Gülüşüne o kadar açıkmıştıki anlatmaya çalıştı.
Kelimeler boğazında düyümlendi.
Fakir yürüği her şeyi ile seni arıyordu.
Ay çıktı karanlıkları elemeye başladı.
Bir çocuğun gülüşünde seni görür gibi oldu.
Ama kaçıyordun koştu arkandan düştü.
Dizleri kanıyordu ama gözleri daha çok.
Gitme diye yalvarıyordu.
Birden umutlarınımı vurdular,
Sevdiklerin elmi oldu diye seslendi arkandan.
Sen durdun başını öne eğildi.
Gözlerinde isyan yaşları vardı.
Sakın isyan etme yas tutma.
Üşüyen düşlerini ısıtmaya geldim dedi.
Yüzündeki çocuk gülmeye başladı.
Fark ettimki fırtına dinmişti.
Sen uzak illere bilet almış gidiyordun.
Küçük çocuğuda nefesinde götürüyordun.