Adı: yok Şiiri - İsmail Uzun 2

Karbeyaz gök yüzünden beyaz karlar tek tek düşerken yerdeki kanın üstüne,
Kanının buğusuyla dua eden elleri çağrıştırırken,
Yüreklerinde sabır tesbihleri, gözlerindeki korkuyla,
Dört yaşındaki oğlu kucağında duvar dibinde endişeliyken kardeşim…
Uzak diyarlardan ses yetiremezken din kardeşlerine,
Yüreğine yüreğimizi kapattığımızdan, duymadığımız acıları çekerken,
Damla damla ecir biriktirdiği, çile doldurduğu imtihanını verirken,
Yapa yalnız gecede derdini taşlara anlatmış kardeşim, kim duydu?

Kim gördü soğuktan morarmış elleri kapatıp yüzüne ağladığını?
Kim bildi, ekmeksiz, susuz, sahursuz, iftarsız oruç tuttuğunu?
Kardeşimin cesetler arasından miraca çıktığını kim biliyor?
Acaba dua ederken Rabbine din kardeşleri için ne diyor?

“ Ya Rasulallah; bunlar senin ümmetinden mi? Sen böyle mi öğrettin?
Beni duymayanlar, beni görmeyenler senden şefaat mi dilerler?
Ashabının, torunlarının yattığı yere bombalar yağarken, uyuyamazlar, öyle mi?

Ya Rabbi; yüreklerinde acımı duyan kardeşlerimin gönlüne ferahlık ver.
Ferahlık ver ümmeti Muhammedin kalbine.
Bu çile benim, bu imtihan benim, çekerim…

Ama sen şöyle dedin:

“Allah kendi yolunda kenetlenmiş bir duvar gibi saf bağlayarak savaşanları sever.”(Saff:4)
Ve:
“De ki: Sizin kendisinden kaçtığınız ölüm, muhakkak sizi bulacaktır.
Sonra görünmeyeni ve görüneni bilene döndürüleceksiniz. O size (bütün) yaptıklarınızı haber verecektir.” (Cuma:8)