Adı Yok Şiiri - Esra Birge

Bu aralar içim pek bi sıkıntılı
Üzerime en çok kalabalık yerlerden gelir sıkıntı, kalabalık yerlerden sâri...
Yokluğun, varlığın en sinandigi
Sankilerin hüküm sürdüğü hayatımızda belirsizliklerin yerini belirliye bırakması gibi ümit...

Ümit ki
Güneş battıkca aklıma seni doğuruyor

Sonra birden güneş batiyor
Batarken renginden saçıyor her yere kırmızılar
Ve yoğunluğu ta içimde işliyor

Kararınca gece, gündüzlerim de kalıveriyorsun
Biraz yanımda dur, gitmeden hiç bir yere
Yanıma otur ve sarıl sadece gözlerin baksın
Sen gel yeter ki yanımda kal öylece...

Şimdilerde en sevdiğim resim bir kadının göğsüne yatan erkeğin beraber gökyüzüne bakması
Aynı yol olacak zamanlar biriktirmeleri
Bir resme ne kadar hayal sığıyorsa öylece hayali döker kağıda ressam, kağıda şair...
Başka hayaller de olmalı insanın herkesin yaptığı deyip küçümsememek gerek
İnsan toprağı bu, en çok toprağa yaslanınca yeşerir toprak...

Bir de iki aşığın dansı hiç olmadığı kadar göğe çıkarır, bu da çift kişilik asansörumuz olsun.
Sonra bulutlar üzerinde gezinip mavilerde kaybolmak üzere uyuya kalmak güzel oluyormuşcasina hayal et...

Şimdi sen geliyorsun ve mışıl mışıl uyuyoruz...