Adı Yok Şiiri - İsmail Yılmaz 3

Adı yok gecenin.
Dayanılmaz kâbusların celladı; uykusuzluk…
Göremediğin bir şey o,
Başka adı yok çünkü; karanlık
Korkutan bir sessizlik hep o.
Ve acıtan bir gerçek; yalnızlık…
Düşünmekte bir sebep,
Ağlamakta kolaylık,
Fısıltıda bir gürültü,
Küllükte sönmeyen ateş,
Adı yok işte,
Uykusuzluk ve karanlık,
Biraz da yalnızlık…

Adı yok sabahın.
Sıradan şeylerin tekrarı,
Güneşin doğuşu, kuşların sesi,
Sağa sola koşuşturmalar ve gürültü.
Pencereden bir aydınlık sadece.
Yaprağın her zamanki yeşili,
Gökyüzünde monoton mavisi,
Gecenin renklendirilmiş hali işte.
Mutluya umutlu bir gün,
Mutsuza yine hüzün.
Yine dağ gibi dertler,
Boşa aldığınız nefesler,
Tutamadığınız eller,
Söyleyemediğiniz sözler ve yalnızlık…
Adı yok işte
Gürültü ve sıradan bir gün,
Çoğu da hüzün…

Adı yok şiirin,
Can sıkıntısı ve dolmuşluk biraz,
Kolay yolu seçmek ya da…
Kalemle kâğıda anlatmak seni,
İstediğini söylemek sana…
Acımasızca yazmak her şeyi,
Seni sensiz yaşamak içimde
Tutamadığın elleri kalemle avutmak…
Yok saymak yokluğunu
Yokluğunu az da olsa unutmak.
Adı yok işte
Can sıkıntısı ve dolmuşluk biraz
Kolay yolu seçmek yani.

Gel bir ad ver de beni öyle bırak,
Beni orada bırak, öylece bırak.
Beni öylece yık, öylece yak.
Adı yok işte,
Adı yok gecenin,
Adı yok sabahın,
Adı yok şiirin.