Adı SUZAN'DI I Şiiri - Nesrin Naz

Adı Suzan’dı!
Güneş gibi sarı parlak saçları…
Aslan yelesini andırırdı.
Gök mavisi gözleri ise,
Bir ömre bedeldi...
Uzun boyuyla ince narin bir fidana benzerdi...
Süt gibi bembeyaz teni billur bir kadeh gibi parlardı.
AH! Adı Suzan’dı.
Her akşam evimizin önünden geçer…
Ben/de onu penceremden keserdim.
Yüksek topuklu ayakkabılarının tıkırtısını,
Mahallenin bir başından duyardım.
Zulaya yatar hayran ___hayran onu izlerdim.
Pembeye boyardı dudaklarını,
Dudakları bir çift küpeli çiçeğini andırırdı vuslatında.
Saçlarını sağa sola sallar…
Ardından/da o muhteşem kahkahasını patlatırdı.
Bilirdi/ki herkes Suzan kahkaha atıyor…
AH! Nasılda güzel kahkahayla gülerdi bir bilseniz?
Duyduğum zaman sesini,
Pır pır ederdi yüreciğim.
Hele birde sokakta gördümü beni,
Yanağıma bir makas atar…
“Ne haber şekercik” dediğinde/de…
Ayaklarım yerden kesilirdi/de…
Kalbim sıkışır yanaklarım al kırmızı olur…
Bedenim tir___ tir titrerdi.
AH! Ne kadar/da güzeldi Suzan bir bilseniz?
Mutlaka bana hak verirdiniz.
Onun güzelliği bir ömre bedeldi…
O! Sokaktan geçeceği zaman…
Sanki hayat dururdu ve…
Bütün esnaf soluk almadan beklerdi.
Başlarlardı sokağın başına doğru bakmaya…
Suzan döndümü sokağın köşesini,
Bütün esnaf hurra tavlaya.
Tavla oynadıklarından değildi elbet…
Suzan’ı görebilmekti niyet.
O ne güzellikti öyle! Bir bilseniz?
Sizde esnafın duygularına hürmet ederdiniz.
Çocuktum ama!
Suzan hayallerimi süslerdi hep.
Herkes ona hayrandı…
O halde ben niye olmayayımdı?
Her gece gözlerimi yumar onu düşünerek uykuya dalardım.
Rüyalarımda bile hep Suzan olurdu…
En çok sevdiğim yemeğin adını bile SUZAN koymuştum.
Fakat bunu içimde sır gibi saklardım…
Kimseye söylemez___ söyleyemezdim.
Tıpkı ona olan tutkunluğumu söyleyemediğim gibi.
Ama olsun! Suzan benim hayatımın merkeziydi...
Suzan benim ulaşılmaz kraliçemdi.

02.12.2008
Bornova/İZMİR
Nesrin NAZ(Karaduman)